Πανευρωπαϊκό success story μνημονίων και εξαθλίωσης…
«Μεγάλη έξοδο» από τη χώρα τους πραγματοποιούν οι Πορτογάλοι, στα πρότυπα της φυγής εργαζομένων της δεκαετίας του 1960.
Σύμφωνα με πρόσφατα στατιστικά στοιχεία, που παρουσιάζει σε άρθρο της στη γαλλική Liberation η καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, Κριστίνα Σεμπλάνο, το 2012 περισσότεροι από 10.000 Πορτογάλοι εγκατάλειπαν τη χώρα κάθε μήνα, αναζητώντας εργασία σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο ρυθμός αυτός είναι υψηλότερος από εκείνον του 1966, χρονιά ρεκόρ στον αριθμό Πορτογάλων μεταναστών.
Τη δεκαετία του 1960, οι Πορτογάλοι δραπέτευαν από τη μεγάλη φτώχεια, τη δικτατορία του Σαλαζάρ και τους αιματηρούς αποικιακούς πολέμους της χώρας τους στην Αφρική. Πίσω από τη σημερινή φυγή κρύβεται το φάσμα της ανεργίας, αλλά και η παντελής απουσία εργασιακών προοπτικών.
Η πορτογαλική κυβέρνηση είναι, στο μεταξύ, η μοναδική στην Ευρώπη που ωθεί κυριολεκτικά τους πολίτες της στη μετανάστευση, σε μια προσπάθεια να ελαφρύνει τα βάρη των κοινωνικών υπηρεσιών και να απολαύσει τα οφέλη των μεταναστευτικών εμβασμάτων.
Παρότι η πορτογαλική μετανάστευση δεν αποτελεί νέο φαινόμενο, η φυγή από τη χώρα εντάθηκε με το ξέσπασμα της κρίσης. Το πραγματικό αυτό μεταναστευτικό κύμα έχει, στο μεταξύ, δεινές δημογραφικές συνέπειες, ενισχύοντας τη γήρανση του πληθυσμού της χώρας, που εμφανίζει ήδη από τα χαμηλότερα ποσοστά γεννητικότητας στην Ε.Ε.
Την ίδια στιγμή, η αναζήτηση εργασίας στην Ευρώπη από Πορτογάλους μετανάστες οδηγεί πολλούς ειδικευμένους εργαζομένους σε χειρωνακτικές εργασίες, στις οποίες σπαταλούν τις ικανότητές τους. Τα παραδείγματα αφθονούν: καθηγήτριες μέσης εκπαίδευσης στην Πορτογαλία, που καταλήγουν θυρωροί σε κατοικίες εύπορων παρισινών συνοικιών· κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών, που απασχολούνται ως οικοδόμοι ή ασκούν την ειδικότητά τους με αποδοχές 20%-30% χαμηλότερες από εκείνες των Ευρωπαίων συναδέλφων τους.
Τα μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν οι λεγόμενοι «ανεξάρτητοι εργαζόμενοι». Οι ανειδίκευτοι Πορτογάλοι μετανάστες –πραγματική λεγεώνα στον τομέα της βελγικής οικοδομής– που αμείβονται κάποιες φορές με 2,06 ευρώ την ώρα στα εργοτάξια των Βρυξελλών, όπως πρόσφατα παραδέχθηκε δημόσια ο Βέλγος πρωθυπουργός, εκφράζοντας το όνειδός του για την κατάφωρη αυτή εκμετάλλευση.
καθημερινή
