Σε απεργία πείνας πρόσφυγες στο κέντρο κράτησης της Μόριας

Σε απεργία πείνας έχουν προχωρήσει, από τις 26 Αυγούστου, 60 κρατούμενοι στο Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης (ΠΡΟΚΕΚΑ) της Μόριας.

Σύμφωνα με το Deportation Monitoring Aegean, πρόκειται κυρίως για αραβόφωνους των οποίων η αίτηση ασύλου δεν έγινε δεκτή και επρόκειτο να απελαθούν στην Τουρκία. Ωστόσο, επειδή οι απελάσεις έχουν «παγώσει» λόγω κορωνοϊού, οι μετανάστες παραμένουν επ’ αόριστον κρατούμενοι. Ως προς τις συνθήκες που επικρατούν, στο σχετικό δημοσίευμα γίνεται λόγος για ξυλοδαρμούς «μερικές φορές στα όρια των βασανιστηρίων», οι οποίοι καλύπτονται από έναν «κώδικα σιωπής».

Αναλυτικά το κείμενο που δημοσιεύει το Deportation Monitoring Aegean:

«Στις 26 Αυγούστου 2020, περίπου 60 κρατούμενοι στο προαναχωρησιακό κέντρο κράτησης (ΠΡΟΚΕΚΑ) της Μόριας, κυρίως αραβόφωνοι, ξεκίνησαν απεργία πείνας. Από τις 5 Μαρτίου, ως αποτέλεσμα του Covid-19, η Ελλάδα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει απελάσεις στην Τουρκία. Οι κρατούμενοι στερούνται την ελευθερία τους εδώ και 174 ημέρες, κατά τις οποίες η απέλασή τους (ο μόνος λόγος για τον οποίο βρίσκονται σε κράτηση), είναι ανέφικτη. Κρατούνται χωρίς καμία δικαιολογία, κάτω από συνθήκες σχεδιασμένες να τους οδηγήσουν στην απελπισία.
Στις 5 με 8 του περασμένου Απριλίου, οι κρατούμενοι επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν απεργία πείνας. Η διαμαρτυρία τους διακόπηκε βίαια από δυνάμεις των ΜΑΤ που «ανέκριναν» τους απεργούς, ξυλοκοπώντας αρκετούς. Δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο τι ακριβώς συνέβη εκείνες τις μέρες, καθώς οι περισσότεροι φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά, υπό τον φόβο ότι οι συνθήκες κράτησής τους θα γίνουν ακόμα χειρότερες.

Οι περισσότεροι πλέον πιστεύουν ότι δεν έχουν καμία πιθανότητα να ξεφύγουν από αυτήν την κατάσταση κι έτσι, σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, συμβαίνουν απόπειρες αυτοκτονίας. Στις 6 Ιανουαρίου αυτοκτόνησε ένας 31χρονος κρατούμενος από το Ιράν που τον κρατούσαν στην απομόνωση και του αρνούνταν πρόσβαση σε ψυχολογική υποστήριξη. Ο θάνατός του αντιμετωπίστηκε με ανακοίνωση ΕΔΕ για το προσωπικό και τις υπηρεσίες του κέντρου κράτησης.

Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση ατιμωρησίας που κυριαρχεί επέτρεψε να συνεχιστεί ο κύκλος της βίας. Οι ξυλοδαρμοί -μερικές φορές στα όρια των βασανιστηρίων- έχουν γίνει ρουτίνα και όσοι μιλούν απειλούνται βίαια με αντίποινα. Η επαφή μεταξύ των κρατουμένων και του έξω κόσμου ελέγχεται από ένα σφιχτό πλέγμα «συνεργασίας» μεταξύ των σωφρονιστικών υπαλλήλων και του ιατρικού και νομικού προσωπικού, δημιουργώντας ένα κλειστό σύστημα ανάμεσα στους κρατουμένους και την εισαγγελία.

Αυτές οι καταπατήσεις δικαιωμάτων αποσιωπούνται χάρις στον κώδικα σιωπής που επικρατεί στο ΠΡΟΚΕΚΑ. Οι απεργοί πείνας επέλεξαν να σπάσουν αυτή τη σιωπή.»