Σκοτώστε τον Ρωμανό και σώστε τη χαμένη τιμή των μικροαστών…

Είναι λογικό ο Νίκος Ρωμανός να τρομάζει τους μικροαστούς. Πώς να αντιληφθούν οι άνθρωποι οι οποίοι τρέμουν ακόμα και τη σκιά τους πως υπάρχουν εκεί έξω 20χρονοι που προτιμούν ακόμα και να πεθάνουν από το να παραδώσουν τα όπλα μπροστά στην εκδικητικότητα της κρατικής καταστολής; Αυτή είναι μια στάση ζωής που ξεπερνά κατά πολύ τη δική τους, η οποία χαρακτηρίζεται από ραγιάδικους συμβιβασμούς, εθελοδουλία κι αυτοταπείνωση. Δεν είμαι αναρχικός ούτε πιστεύω ότι κλέβοντας τράπεζες ή τοποθετώντας βόμβες σε πολιτικά γραφεία και πολυεθνικές θα γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό. Υπό αυτήν την έννοια δεν είμαι σύντροφος του Νίκου Ρωμανού. Υποκλίνομαι, όμως, ενώπιον του αγώνα μέχρις εσχάτων που δίνει για το δίκαιο αίτημά του να μπορεί να παρακολουθεί τα εργαστήρια της σχολής του, το οποίο προφανώς δεν μπορεί να γίνει εξ αποστάσεως, όπως ενδεχομένως μπορεί να πιστεύει ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου, ο οποίος μεταξύ άλλων αναχρονισμών θεωρεί πως και ο γάμοι ομοφυλόφιλων θα καταστρέψουν την ελληνική κοινωνία. Είδατε κανένα φυλακισμένο χρυσαυγίτη να κάνει κάτι παρόμοιο για τις ιδεοληψίες του; Οχι μόνο δεν μπήκαν σε μια τέτοια διαδικασία, που θα μπορούσε να τους οδηγήσει στον θάνατο, αλλά αρνήθηκαν από την πρώτη στιγμή και τα πιστεύω τους προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους. Κι όμως, τολμούν ακόμα αρκετοί νοικοκυραίοι να μιλούν για ποινικό μητρώο τής Αριστεράς και να την ταυτίζουν με την ακροδεξιά, μολονότι εξακολουθεί να ανατρέφει ανθρώπους που είναι αποφασισμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για τις ιδέες τους…

Οι μικροαστοί είναι, επίσης, πολύ δύσκολο να κατανοήσουν γιατί μια 23χρονη τουρκικής καταγωγής στη Γερμανία, η οποία έζησε το ρατσισμό από πρώτο χέρι, έφερε σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή της ανήμερα των γενεθλίων της για να υπερασπιστεί δύο “καθαρόαιμες” γερμανίδες από επίδοξους βιαστές τους, την ίδια ώρα που “βέροι” γερμανοί μικροαστοί αυτόπτες μάρτυρες σφύριζαν αδιάφορα. Η Τουγτσέ Αλμπαϊράκ και κάθε Τουγτσέ Αλμπαϊράκ μοιάζει με εξωγήινη για όλους εκείνους που δεν πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, γι’ αυτούς που προσπαθούν να μένουν ήσυχοι και να φωνάζουν μόνο για τάξη κι ασφάλεια ώστε να μη διακινδυνεύουν τον “τακτοποιημένο” βίο τους. Αυτή τη στάση ζωής, μάλιστα, έχουν το θράσος να τη βαφτίζουν ωριμότητα και να της προσδίδουν στοιχεία αξιοπρέπειας και καθωσπρεπισμού προκειμένου να τα έχουν καλά και με τη συνείδησή τους. Γι’ αυτό και ξεβoλεύονται με τους Ρωμανούς και τις Αλμπαϊράκ, οι οποίοι στην πράξη κι όχι απλώς στα λόγια υποδεικνύουν πως οι μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στους Κώδικες Οδικής Κυκλοφορίας, που κι αυτοί πάντως είναι ανθρώπινα δημιουργήματα και δεν μας έχουν παραδοθεί ως θέσφατα από ανώτερες δυνάμεις…

Στα φανερά ή στα κρυφά πολλοί νοικοκυραίοι θα χαρούν αν πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός. Ακόμα κι αν δεν το παραδεχθούν δημοσίως, θα αισθανθούν ανακουφισμένοι για την εξόντωση κάποιου που πήγε κόντρα στο ρεύμα, αφού θα θεωρήσουν πως αυτή η κατάληξη θα αποτελεί δικαίωση για τη δική τους δειλία. Αυτοί που είναι ήδη νεκροί, γιατί τί άλλο μπορεί να είναι κάποιος που περπατά συνεχώς σκυφτός, θα πανηγυρίσουν για τον θάνατο αυτού που τους υπενθύμιζε τη σαπίλα τους κι ο οποίος θα παραμένει ζωντανός στις καρδιές και τα μυαλά εκείνων που αρνούνται να αποδεχθούν τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν είμαι αναρχικός ούτε αριστεριστής ούτε αντάρτης πόλης. Στέκομαι, όμως, αλληλέγγυος στο πλευρό κάθε ανθρώπου που είναι πρόθυμος να πεθάνει από ασιτία για λίγο, έστω, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, αναγνωρίζοντας ότι ο ίδιος, ως ένας ακόμα υπολανθάνων μικροαστός, είμαι πολύ αδύναμος για να ακολουθήσω το ηρωικό του παράδειγμα…

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr