Η Σοφία Παυλίδου είχε καταγγείλει πριν από τρία χρόνια τον ξυλοδαρμό της από τον συνάδελφο της Μάνο Παπαγιάννη. Δυστυχώς τότε, δεν βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι εντός του θεάτρου να την υποστηρίξουν, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν πως προχωρά στην καταγγελία για να απολαύσει την όποια δημοσιότητα, καθώς όπως έλεγαν «Δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο χώρο του θεάτρου».
Ευτυχώς σήμερα τα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει και τα αυτιά των ανθρώπων, εντός κι εκτός θεάτρου είναι έτοιμα να ακούσουν τα βιώματα των θυμάτων που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, ψυχολογικά, των ανθρώπων που υπέστησαν εργασιακό εκφοβισμό, σωματική και λεκτική βία.
Στην ανάρτηση που έκανε η Σοφία Παυλίδου στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram αναφέρθηκε και στη δική της περίπτωση, καλώντας, παράλληλα, τα θύματα να μιλήσουν, να μη φοβηθούν και να προχωρήσουν σε καταγγελίες, επισημαίνοντας πως όταν υπέβαλλε τη μήνυση, ακόμη και ο διευθυντής του αστυνομικού τμήματος τη ρώτησε «Είσαι σίγουρη; Αυτά τραβάνε χρόνια στα δικαστήρια. Μπλέκεις!», ώστε να την αποτρέψει από το να το καταγγείλει.
Η ανάρτηση της Σοφίας Παυλίδου:
«Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που μίλησα για το περιστατικό βίας που είχα υποστεί στον εργασιακό μου χώρο .Μαζί μου κι άλλη μια συνάδελφος που είχε υποστεί βία απ’ τον ίδιο άνθρωπος στο παρελθόν και βρήκε το θάρρος να το ομολογήσει μετά την καταγγελία μου.
Δε μου πέρασε ούτε στιγμή απ’ το μυαλό να μην υπερασπιστώ το δίκιο μου και να μην καταγγείλω το γεγονός.
Τότε πέρα απ’ τους άνθρωπος του χώρου που μου έλεγαν να μην το καταγγείλω θυμάμαι ήταν κι ο διευθυντής της αστυνομίας του τμήματος που έκανα τη μήνυση ,που με φώναξε στο γραφείο του μετά την κατάθεση μου και μου ζήτησε να του περιγράψω τι συνέβη, έδειξε πόσο λυπάται με το ύφος του, κοίταξε τις μελανιές μου και με ρώτησε «Είσαι σίγουρη; Αυτά τραβάνε χρόνια στα δικαστήρια. Μπλέκεις!» Ναι ήμουν και είμαι σίγουρη πως έκανα το σωστό.
Μου στέλνετε μηνύματα και με ρωτάτε αν τώρα αισθάνομαι δικαιωμένη. Δικαιωμένη αισθάνομαι από την πρώτη στιγμή στα μάτια των παιδιών μου κι αυτό μου αρκεί! Δυο εφήβους ,που πέρασαν δύσκολα τότε ,αλλά τους έδειξα με τη στάση μου πως δεν θα επιτρέπουν σε κανέναν να θίγει την αξιοπρέπεια τους. Η κοινωνία τότε δεν ήταν έτοιμη κι αυτό το ένιωσα στο πετσί μου. Είμαι χαρούμενη σήμερα για την εξέλιξη της. Χαίρομαι που τα social δίνουν βήμα στο θύμα κι όχι στο θύτη. Ανακουφίζομαι που τόσοι άνθρωποι βρίσκουν το θάρρος να ομολογήσουν πως έχουν υποστεί κακοποίηση ,όποιας μορφής κι εμείς με τη σειρά μας τους αγκαλιάζουμε από καρδιάς. Αναγκάστηκα τότε να σεβαστώ την πραγματικότητα και να μην ασχοληθώ με όλους αυτούς που επιλέγουν το σκοτάδι. Κατάπια την ντροπή μου, γιατί ντροπή αισθανόμουν γι’ αυτό που μου είχε συμβεί και κατάφερα να εμπνεύσω τους ανθρώπους που με πίστεψαν ,με εμπιστεύτηκαν και μου άνοιξαν την ψυχή τους στέλνοντας μου μηνύματα στα προσωπικά μου social media Τότε συνειδητοποίησα πως υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω. Δεν ήμουν μόνη! Πολλοί μου αναφέρετε πως το πέρασα μόνη…Δεν είχα τους ανθρώπους του χώρου αλλά δεν ήμουν μόνη!
ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η.
Μαχόμαστε τώρα όλοι μαζί, ο καθένας απ’ το σημείο του, για τη θεραπεία των ψυχών της κοινωνίας μας. Κάθε φορά που ανησυχείς σκέψου πως είμαστε πολλοί και απολύτως στοχοπροσηλωμένοι στο φως. Βγάλε τον πόνο από μέσα σου και πρόσθεσε το δικό σου φως!».
