Του Κωνσταντίνου Ταχτσίδη
Όλες οι μαύρες σελίδες της ιστορίας του 20ου και 21ου αιώνα αποδεικνύουν πως η ακροδεξιά ήταν πάντα η βαλβίδα αποσυμπίεσης, στην χύτρα της Δεξιάς και του συντηρητισμού. Το σκιάχτρο στο εύπορο “χωράφι” του νεοφιλελευθερισμού.
Από τις μπυραρίες του Μονάχου τη ηττημένης Γερμανίας του μεσοπολέμου και τη Γκουέρνικά του Φράνκο, μέχρι το πείραμα της σχολής του Σικάγο με τον Πινοσέτ και την Ε.Ε. της “δημοσιονομικής προσαρμογής” ως συνέπεια των “σκουπιδιών” που γέμισε τον πλανήτη η Lheman Brothers το 2008… τα παραδείγματα βρίθουν από τη αβάσταχτη ελαφρότητα του ευκόλως εννοούμενου.
Κάθε φορά που η δυστυχία χτυπούσε την πόρτα της ανθρωπότητας. Κάθε φορά που οι κοινωνικές διεκδικήσεις οξύνονταν, ο φασισμός και η ακροδεξιά ήταν εκεί. Πρόθυμοι να συμβάλλουν στην “επανεκκίνηση” του χρήματος. Σαν έτοιμοι από καιρό, για να περιορίσουν τη αναπόφευκτη επαναστατική χειραφέτηση που γενούν η φτώχεια, η ανεργία και ο πόλεμος. Πάντα εκεί ώστε να στρέψουν την αγανάκτηση των μεσαίων και των μικροαστών προς τους αδύναμους, τους πρόσφυγες, τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, κάθε λογής μειονότητα που απειλεί την “κανονικότητά” τους.
Μετά, λοιπόν, την Ελλάδα, τη Νορβηγία, τη Φινλανδία, την Ουγγαρία, την Ουκρανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία… η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά κάνει επίδειξη δύναμης και στην Αυστρία. Με πρόσχημα το προσφυγικό, οι σκελετοί στη ντουλάπα του νεοφιλελευθερισμού, ντύνονται με γραβάτα και μπαίνουν στη Βουλή των ευρωπαϊκών κρατών. Η “νερόβραστη” ευρωαριστερά, αδυνατεί, όπως πάντα, να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες… και η ζωή στην Ε.Ε. συνεχίζεται σε μαύρες αποχρώσεις.
Τον Απρίλιο του 1938, ένα μόλις χρόνο πριν την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ο Αμερικανός πρόεδρος, Φράνκλιν Ρούσβελτ, σε μία από τις σπάνιες στιγμές “καθαρότητας” στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ, έδωσε στο βήμα του κογκρέσου τη δικιά του ερμηνεία για την άνοδο του φασισμού κρούοντας προφητικά το καμπανάκι του κινδύνου και για την Αμερική. «Η ελευθερία της δημοκρατίας», είπε, «δεν είναι ασφαλής εάν οι άνθρωποι ανέχονται την ανάπτυξη της ιδιωτικής δύναμης σε βαθμό που αυτή να γίνεται ισχυρότερη από το ίδιο το δημοκρατικό κράτος. Αυτή είναι η ουσία του φασισμού, ο έλεγχος της κυβέρνησης από έναν ιδιώτη, μια ομάδα η από οποιαδήποτε ιδιωτική δύναμη μπορεί να ασκήσει τέτοιο έλεγχο».
77 χρονια αργότερα, ο “φύρερ” της Χρυσής Αυγής, Νίκος Μιχαλολιάκος, έλεγε σε συνέντευξή του: “Δεν είμαστε Μαρξιστές για να αρνούμαστε την ελεύθερη οικονομία”
Σοκάρει η άνοδος της ακροδεξιάς; Όχι, δα!
Πηγή: alstantiri.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
