Απόσπασμα της συνέντευξης του Σπύρου Μπιμπίλα στο περιοδικό Antivirus:
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας…». Πώς θες να συνεχίσουμε τη φράση αυτή;
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας, ένα παιδί που μεγάλωσε στον Πειραιά, σε μια γειτονιά με πάρα πολλά σινεμά και με όνειρα να μπει μέσα στην οθόνη και να παίξει. Ένα παιδί που, όταν παιζόταν η ταινία “Ο Μικρός δραπέτης”, έκλαιγε για τρεις μήνες, γιατί δεν έκανε τον ρόλο του μικρού δραπέτη.»
Καταλαβαίνω, πως η αγάπη για την τέχνη εμφανίστηκε από πολύ νωρίς στη ζωή σου.
«Ναι, την αγάπη μου για την τέχνη την κατάλαβα από πολύ μικρός. Θυμάμαι στο δημοτικό, μια δασκάλα μάς είχε ζητήσει να γράψουμε μια έκθεση, για το τι θέλουμε να γίνουμε, όταν μεγαλώσουμε. Πριν τη γράψουμε, μάλιστα, μας είχε ζητήσει να της πούμε το επάγγελμα που είχαμε διαλέξει για να το εγκρίνει. Όταν ήρθε η δική μου σειρά, της είπα “ηθοποιός”.
Εκείνη με σήκωσε μπροστά σε ολόκληρη την τάξη και μου είπε: «Θες να γίνεις ηθοποιός; Αυτοί είναι όλοι αλήτες και ανώμαλοι». Αυτή ήταν και η πρώτη φορά, που διαχειρίστηκα τη λέξη «ανώμαλος». Η πρώτη φορά που, αναρωτήθηκα για το τι σημαίνει. Τελικά, έγραψα κλαίγοντας ότι θέλω να γίνω αεροπόρος (ανδρικό επάγγελμα, κατά τη δασκάλα). Πάντως, όταν το είπα στη μητέρα μου, εκείνη πήγε στο σχολείο και της τα έψαλε για τα καλά».
Πηγή: avmag.gr
