Στα χαρακώματα της εποχής μας

Πληρώσαμε ακριβά κι εμείς κι άλλοι πολλοί τις ιδεοληψίες των Συνθηκών του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ. Πληρώνει όλη η Ευρώπη μια εμμονή που ξεκινάει από τον «Φάουστ» του Γκαίτε. Εκεί, ο βασιλιάς της Πρωσίας παρασύρεται από τον Διάβολο να τυπώσει χαρτονομίσματα που  υπερβαίνουν τον «κανόνα χρυσού» και καταστρέφει την χώρα του. Οπότε έφτιαξαν την ΕΚΤ σύμφωνα με τις οικονομικές απόψεις … του Γκαίτε, να μην μπορεί να στηρίξει άμεσα τον δημόσιο τομέα σε περιόδους κρίσης. Έλεος δηλαδή.

Την πενταετία που ξεκινά με τις ευρωεκλογές θα αποφασίσουμε σαν ΕΕ αν  θέλουμε τα πράγματα να γίνουν καλύτερα ή χειρότερα. Υπάρχουν δυο εκδοχές του χειρότερα και μόνον μια του καλύτερα.

Μια χειρότερη κατάσταση θα προκύψει αν η ακροδεξιά αποκτήσει αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Με πολλούς ευρωβουλευτές και επηρεάζοντας αρκετές κυβερνήσεις (άρα και μέλη της Κομισιόν). Σ’ αυτή την περίπτωση η ΕΕ θα παραλύσει ουσιαστικά, θα ασχολείται μόνον με την οικοδόμηση της «Ευρώπης φρούριο» (χωρίς αποτέλεσμα) και ίσως διαλυθεί προς μεγάλη χαρά  του  Τραμπ και του Πούτιν.

Μια άλλη εκδοχή χειρότερης κατάστασης θα προκύψει από μια πολιτική πλειοψηφία της επίσημης δεξιάς (ΕΛΚ) με συμμαχίες άλλοτε προς την ακροδεξιά και άλλοτε προς ένα απροσδιόριστο «κέντρο». Σε αυτό το σενάριο θα έχουμε διαιώνιση της νεοφιλελεύθερης στασιμότητας. Λίγο περισσότερη συνεργασία στην άμυνα και ασφάλεια, διατήρηση των περιοριστικών πολιτικών στην οικονομία, ατολμία στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, αναπτυξιακή υστέρηση. Οπότε η ΕΕ δεν κινδυνεύει μεν να διαλυθεί αλλά θα αφεθεί να παρακμάζει.

Η μόνη εκδοχή καλύτερου μέλλοντος για την ΕΕ βρίσκεται στην υπό διαμόρφωση συμμαχία Σοσιαλιστών –Πρασίνων – Αριστεράς. Στην υιοθέτηση αναπτυξιακών και αναδιανεμητικών του εισοδήματος πολιτικών  στα κράτη και στην τροποποίηση των Συνθηκών σε αυτή την κατεύθυνση. Στο πέρασμα σε μια πράσινη οικονομία χωρίς εκπομπές ρύπων. Στον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών.

Θα μου πείτε, δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα σύγχρονο New Deal. Θα σας απαντήσω, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Εδώ μπορεί να ξαναβγεί ο Τραμπ. Στην Ινδία μάλλον κέρδισε πάλι τις εκλογές η θρησκευτική δεξιά. Στη Βρετανία αγωνιούμε τι έχουν μέσα οι  κάλπες που ανοίγουν Κυριακή βράδυ.

Δεν βρισκόμαστε στην «έφοδο στον ουρανό», άμυνα παίζουμε παγκοσμίως. Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι στην Ευρώπη τουλάχιστον μπορεί να βγει η άμυνα. Ελάχιστος αλλά και μέγιστος στόχος. Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα χαρακώματα, δεν υπάρχουν άλλα. Τόσο απλά.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr