«Ο Γιάννης Σπανός είναι ο μεγάλος μου Νονός, ηθελημένα και με πίστη με έσπρωξε στη δισκογραφία με τη Βίκυ Μοσχολιού.
Σπάνιος. Μέγας συνθέτης. Υπέροχος ιδιαίτερος πιανίστας και μπον βιβέρ με όλη τη σημασία της λέξης. Αποφασισμένος για τη ζωή και το τραγούδι.
Ζεϊμπέκικα συνταρακτικά. Νέο Κύμα. Τόλμη. Ευαισθησία. Μαγεία. Στο σινεμά έσκισε. Βραβεία. Το πιο μαγικό είναι ότι όλα αυτά ο Σπανός τα διάβαινε χαμογελώντας καμιά φορά με αρχαίας ειρωνείας χιούμορ. Εβίβα στο Μπαράκι 12 της Αθανάσιου Διάκου στην Ακρόπολη, σε ένα πιάνο, πιώματα μέχρι πρωίας.
Μικρέ παίξε και συ τα δικά σου, μου πάνε γράφεις καλά. Αφήνει πίσω τραγούδια αθάνατα, με στίγμα προσωπικό, μελωδίες και αισθήματα που τρυφέρεψαν, συντρόφεψαν, γιόρτασαν, γλέντησαν, πόνεσαν Ελληνες.
Παιδί της γαλλικής μπουάτ άλλαξε το τραγούδι, μας γνώρισε φωνές, αποκάλυψε ποιητές άγνωστους μέχρι τότε. Σπάνιος, γνήσιος μελωδός, εις τους αιώνας των αιώνων.
Ας προσέξουμε τώρα στα επικήδεια με τα οποία γελούσε πολύ, να μιλήσουμε αληθινά για αυτόν τον Υπέροχο Τύπο.
Γιάννης Σπανός φορ εβερ».
