Αυτό αναφέρεται στον επιχειρηματικό οδηγό για την Ινδία που έχει αναρτηθεί στην ηλεκτρονική σελίδα του υπουργείου Εξωτερικών και αφορά στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις (www.agora.mfa.gr).
Στην ινδική κοινωνία, οι αποταμιεύσεις ενός ολόκληρου βίου ενδέχεται να ξοδεύονται σε πολυέξοδες γαμήλιες τελετές και 35-50% του συνόλου των εξόδων του γάμου κατευθύνεται στην αγορά χρυσού και κοσμημάτων, ενώ η δυνητικά μεγάλη, αλλά αδρανής πηγή, είναι ο χρυσός που βρίσκεται στους ναούς της Ινδίας.
Υπολογίζεται ότι μόνον ο ναός Sree Padmanabhaswamy διαθέτει χρυσό αξίας άνω των 17 δισ. δολαρίων.
Σύμφωνα με την «Mecklai Financial», ο ναός του Τιρουπάτι διαθέτει χρυσό περίπου 1.700 τόνων. Η εκμετάλλευσή του θα μπορούσε να αντιστοιχεί περίπου στο 5% των εκτιμώμενων 30.000-35.000 τόνων χρυσού της Ινδίας.
Στο μεταξύ, δεδομένων των απαγορευτικών εισαγωγικών δασμών, των κρατικών και τοπικών φόρων επί των αγορών χρυσού στην Ινδία και των αυστηρών κριτηρίων εισαγωγής της κυβέρνησης, το λαθρεμπόριο χρυσού στην Ινδία είναι ευρέως διαδεδομένο.
Είναι χαρακτηριστικό, όπως σημειώνεται στον οδηγό ότι, «είναι ιδιαίτερα δημοφιλές το λαθρεμπόριο χρυσού στην Ινδία μέσω αέρος από το Ντουμπάι και το Λονδίνο, ακόμη και από το προσωπικό πτήσεων των αεροπορικών εταιρειών».
