Στο πεδίο των μαχών

Αρχισαν να φθίνουν οι οπώρες. Γεμάτο μάχες το καλοκαίρι [και εθνική λύπη, δεν γινόταν αλλιώς]. Λύπη που περπατούσε άδοξα στις ολόμαυρες ράχες της Αττικής, της Εύβοιας, της Μεσσηνίας – Ηλείας – Αχαΐας… Στο ανάμεσο δολοφονίες γυναικών από «συντρόφους» τους, αύξηση των κρουσμάτων των μεταλλάξεων του θανατηφόρου ιού, επικράτηση -άκουσον! -της βαρβαρότητας στο Αφγανιστάν.

Και το αποκορύφωμα: ένα άχρηστο και επικίνδυνο «επιτελικό κράτος» της νέας Δεξιάς [και γελοίο σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά αυτών που το εκπροσωπούν στα τηλεοπτικά κανάλια -δεν κουράστηκαν να αλληλοσυγχαίρονται και δεν ντρέπονται καθόλου να προσπαθούν, αναίσχυντα, να κρύβουν την ανικανότητά τους].

Λύπη. Και απελπισία. Ισχυρίζονται αρκετοί φιλόσοφοι πως ό,τι έμαθαν στη ζωή τους το οφείλουν στην απελπισία. Αυτό φαίνεται κομμάτι αλήθεια, υπονομεύει όμως τη γνώση που προέρχεται από τη χαρά για τη ζωή [τον αγώνα για υγεία]. Παρότι αυτοί οι φιλόσοφοι (Προυντόν π.χ.) δηλώνουν απελπισμένοι, τα κείμενά τους διαπνέονται από αισιοδοξία και αγάπη προς τη ζωή και την ισότητα των ανθρώπων.

Είναι γεγονός ότι όταν κάποιος βιώνει αφόρητα πόνο και αγωνία μεταφέρεται σε ένα διαφορετικό από την καθημερινότητα ψυχοπνευματικό επίπεδο. Η ταραχή οξύνει τις αισθήσεις, πυρπολεί τα σπλάχνα. Εδώ όμως ορθώνεται η άμυνα του πάσχοντος από όλα αυτά. Αφρισμένα [λυσσασμένα] κύματα επιτίθενται στον οργανισμό, έλα όμως που ο οργανισμός δεν απελπίζεται -προβάλλει τη θέλησή του, βράχο ακλόνητο, και αντιμετωπίζει σθεναρά την [αναίτια] επίθεση των «κυμάτων». Και αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες μάχες που δίνονται ασταμάτητα -ξεχωρίζει στο πεδίο των μαχών. Θέλω να πω και τούτο: οι φίλοι πάντα δίπλα. [Τους ευχαριστώ, εδώ].

Στο μεταξύ, στα φευγαλέα ακούσματα κυριαρχούσε η λέξη ήρωες· ήρωες οι πυροσβέστες, ήρωες και τα αστυνομικά όργανα, ήρωες και όσοι αφειδώς έδιναν εντολές για εκκένωση ολόκληρων περιοχών (Γύθειο!) Ηρωες παντού, εντούτοις δηώθηκε η μισή χώρα. Τι να τους κάμεις τέτοιους ήρωες; Ανθρώπους σοβαρούς, που σέβονται τη δουλειά τους, έχει ανάγκη η χώρα. Και είναι γνωστό τι χώρα είναι αυτή που δηλώνει ότι είναι γεμάτη ήρωες.

Ακούω τώρα δα (Τετάρτη 25 Αυγούστου, ώρα 11.15) τον Ελληνα πρωθυπουργό στη Βουλή, μειδιώντα μάλιστα (!). Τι θλιβερός. Προσπαθεί να κάνει το μαύρο άσπρο ο καψερός. Ολα έγιναν τέλεια, δεν έχασε τη ζωή του κανένας άνθρωπος, δεν κάηκαν όλες (!) οι περιουσίες -βρε τι για πρόληψη είπε, τι για άψογη Πολιτική Προστασία, τι για ευθύνη των προκατόχων του. Ο άμεμπτος. Ο ασυγκίνητος. Αλλά έτσι ομιλούν οι θλιβεροί άνθρωποι [δέχονται μάλιστα και χειροκροτήματα -η λύπη εξαπλώνεται…]. Τα χάνει κανείς με τόση ξεδιαντροπιά· ναι, αλλά πρέπει και κάτι να γίνει, να απαλειφθούν τέτοια τραγικά φαινόμενα.

Σημασία έχει η επικοινωνία με τους αναγνώστες. Με τη βοήθεια φίλων -και κυρίως της εφημερίδας- θα γίνουν δειλά βήματα (ανάρια) επανάκαμψης [με αισιοδοξία], έως την πλήρη αποκατάσταση…

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr