Summer in Greece και φωτιά στα μπατζάκια μας

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα φέρνει μαζί του μια μοναδική ομορφιά, κάνοντας τη ιδανικό προορισμό διακοπών, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή: σαν μαθητής που κάθε χρόνο μένει μετεξεταστέος, ο κίνδυνος των πυρκαγιών, κάθε χρόνο αντί να μειώνεται μεγαλώνει. Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, τα μελτέμια εντείνονται, η φύση βρίσκεται σε ένα συνεχές παιχνίδι με τη φωτιά, με φλόγες, οι οποίες ξεσπούν με την παραμικρή αφορμή, απειλώντας όχι μόνο την περιουσία αλλά και την ψυχή των ανθρώπων, αφήνοντας πίσω τους στάχτη και θρήνο.

Μνήμες των Παλιών Πυρκαγιών

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι περιοχές της Αττικής, της Εύβοιας, της Αργολίδας και της Κρήτης βρίσκονται αντιμέτωπες με αυτόν τον συγκεκριμένο κίνδυνο, με την πρόσφατη ιστορία να είναι γεμάτη με μαύρες σελίδες, γεμάτες από αναμνήσεις καταστροφής: ο Μαραθώνας, η Σταμάτα, ο Διόνυσος, περιοχές που φέρουν ακόμη τις ουλές από τις φωτιές των προηγούμενων ετών, νιώθουν ξανά την απειλή. Κάθε καλοκαίρι, οι ίδιες ιστορίες επαναλαμβάνονται, σαν ένας εφιάλτης που δεν τελειώνει ποτέ, με φλόγες να καταπίνουν τα πάντα, δάση, σπίτια,  όνειρα. Οι κάτοικοι, αδύναμοι μπροστά στη δύναμη της φύσης, κοιτούν με αγωνία τον ουρανό, ελπίζοντας σε ένα θαύμα, σε μια βροχή που δεν έρχεται ποτέ. Γιατί οι δυνάμεις της πυροσβεστικής, ούτε φέτος επαρκούν…

Η Ψυχολογία του Φόβου

Σε Αττική,  Εύβοια,  Αργολίδα, Κρήτη, οι ημέρες κυλούν με την αίσθηση του επείγοντος, αφού κάθε ριπή του ανέμου φέρει μαζί της τον φόβο, και κάθε καλοκαιρινή ζέστη φέρνει τον ιδρώτα στο μέτωπο των κατοίκων, όχι μόνο λόγω του καύσωνα, αλλά και λόγω της αγωνίας. Οι άνθρωποι ζουν σε περιοχές που βαφτίζονται επικίνδυνες και δεν βιώνουν μόνο την απειλή της φωτιάς, αλλά και τη συναισθηματική κατάρρευση, με τον φόβο να έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς τους και την ιδέα ότι μπορεί να χάσουν τα πάντα, όχι μόνο υλικά αγαθά, αλλά και το φυσικό περιβάλλον που τους περιβάλλει, να μοιάζει κάθε στιγμή λίγο πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Την ίδια στιγμή, οι αρχές κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση:

• οι πυροσβεστικές δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές,

• τα ελικόπτερα περιπολούν συνεχώς, αλλά δεν ξέρουν που να πρωτοπάνε

• τα πυροσβεστικά οχήματα σταθμεύουν σε καίρια σημεία αφού δεν μπορούν να φτάσουν πιο κοντά στις εστίες της φωτιάς.

Οι εθελοντές από την άλλη προσφέρουν πολύτιμη βοήθειά, κάνοντας τεράστιες προσπάθειες για την αποτροπή της καταστροφής, ενώ δεν θα έπρεπε καν να βρίσκονται εκεί, θυμίζοντας μια λέξη που δεν παίζει στις τουριστικές διαφημίσεις όπως το φιλότιμο κι αυτή είναι η αλληλεγγύη. Ίσως το μόνο που έμεινε πλέον. Μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα θυμίσει μαρτυρίες των ανθρώπων που ζήσανε τέτοιες καταστάσεις πέρυσι και πρόπερσι και πιο παλιά, με τις φετινές να προστίθενται στον μακρύ κατάλογο το τέλος του οποίου δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Το πένθος για τα καμένα δάση είναι βαθύ, καθώς δεν είναι απλά δέντρα που καίγονται, αλλά η ίδια η ζωή που χάνεται, η ψυχή του τόπου που χάνεται και ίσως μια μέρα εκεί να βρίσκονται κάμποσοι τόνοι μέταλλο που θυμίζουν ανεμιστήρα και είναι «εναλλακτική πηγή ενέργειας φιλική προς το περιβάλλον»…

Την ίδια στιγμή στα ελληνικά ίντερνετς…

…το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα όσα έγιναν με τον Τσιτσιπά και τον πατέρα του, τι χρωμοσώματα είχαν όσοι πήραν μετάλλια, πόσο Έλληνες ήταν οι έλληνες που πήραν μετάλλια και οι «ζουζουνιές» στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Αν ο «Ωχαδερφισμός» ήταν άθλημα, σίγουρα θα είχαμε πολλές διακρίσεις αφού «ωχ αδερφέ, πάλι τα ίδια, να τις σβήσουν όμως μέχρι να γυρίσουμε από θάλασσα, μην κολλήσουμε στην κίνηση».

Αυτό το «πάλι τα ίδια» στα πολιτικά δεδομένα γίνεται ανταγωνισμός, με την μια παράταξη να κατηγορεί την  άλλη για το πόσα στρέμματα κάηκαν στη δική τους θητεία. Και στις περιοχές που βαφτίστηκαν επικίνδυνες δεν έγινε κάποιο αντιπυρικό έργο μπας και γίνουν λιγότερο επικίνδυνες, με τα ΜΑΤ να δέρνουν τους πυροσβέστες επειδή ζητούσαν αυξήσεις σε προσωπικό. Και τα ΜΑΤ αυξήθηκαν, για να μη διαμαρτύρεται κανένας. Για τις φωτιές θα κάνουμε ευχέλαια, θα χορέψουμε το χορό της βροχής, υπάρχουν λύσεις όσο υπάρχουν εθελοντές.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως τα μηνύματα του 112 που προτρέπουν σε εκκένωση περιοχών, έρχονται σε αντίθεση με την καμπάνια του Staycation που έλεγε να μείνουμε σπίτι. Μια καμπάνια που πέτυχε γιατί κανείς δεν φεύγει από το σπίτι του όταν καίγεται, αφού προσπαθεί να το σώσει…

Η Ανάπτυξη έρχεται

Αφού σβήσουν οι πυρκαγιές, στην καμένη αυτή γη θ’ ανθίσουν ξενοδοχειακές μονάδες που θα υποδεχτούν ακόμα περισσότερους τουρίστες, που δε θα μας αφήνουν, για το καλό μας, να βγαίνουμε έξω. Θ’ ανθίσουν ανεμογεννήτριες που θα κάνουν το περιβάλλον καλύτερο γυρνώντας χαρούμενα στο +45 βαθμούς τον Ιούλιο. Και το 112 θα μας στέλνει μηνύματα με θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, ώστε όσοι προλαβαίνουν να εγκαταλείψουν αυτή τη χώρα που είναι εξαιρετικός προορισμός διακοπών, μα δεν είναι για τίποτε άλλο…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr