Τώρα που η κατάσταση με τις πυρκαγιές έχει κάπως ηρεμήσει, τουλάχιστον δεν καιγόμαστε παντού, μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια πιο ψύχραιμη σειρά, βλέποντας κάποιες… λεπτομέρειες που μάλλον ξέφυγαν.
Διάλυση της Δασικής Υπηρεσίας
Το έγκλημα ξεκίνησε το 1998, όταν η κυβέρνηση Σημίτη αποφάσισε να αφαιρέσει τη δασοπυρόσβεση από τα χέρια των δασικών υπαλλήλων και να τη μεταφέρει στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, μια φαινομενικά τεχνική απόφαση που αποδείχθηκε καταστροφική, καθώς η εξειδικευμένη γνώση των δασικών υπαλλήλων για το φυσικό περιβάλλον, τη χλωρίδα και την πανίδα των δασών, καθώς και για την πρόληψη των πυρκαγιών, παραμερίστηκε υπέρ μιας πιο αστικής και κεντρικής προσέγγισης και το δάσος, ένα ζωντανό και πολύπλοκο οικοσύστημα, αντιμετωπίστηκε πλέον σαν μια αστική περιοχή, όπου η καταστολή των πυρκαγιών θα μπορούσε να γίνει με τις ίδιες μεθόδους.
Αυτό που δεν υπολόγισε καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα, ήταν ότι οι δασικές πυρκαγιές δεν είναι το ίδιο με τις αστικές. Η μεταφορά της ευθύνης στους πυροσβέστες, που είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν αστικές πυρκαγιές, άφησε ένα κενό στη διαχείριση των δασών και την πρόληψη των πυρκαγιών, οι συνέπειες αυτού του λάθους γίνονται πιο εμφανείς, με αποτέλεσμα μια σταδιακή αύξηση των πυρκαγιών κάθε χρόνο καταστρέφοντας τεράστιες εκτάσεις δασικής γης, απειλώντας ζωές και περιουσίες και διαλύοντας την οικολογική ισορροπία.
Πρόληψη, αυτός ο άγνωστος
Κι ωραία και γραφικά τα μεγάλα λόγια, όλοι παρέλαβαν χάος, οι προηγούμενοι έκαψαν περισσότερα και φυσικά του χρόνου θα τα πάμε καλύτερα, αλλά πώς;;; Η έλλειψη πρόληψης στις δασικές πυρκαγιές είναι σαν ένα κακόγουστο αστείο που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι. Ωραία η προσπάθεια να καλυφθούν τα κενά με την εντυπωσιακή, αλλά αναποτελεσματική τακτική της αεροπυρόσβεσης. Τα αεροσκάφη και τα ελικόπτερα που ρίχνουν νερό από ψηλά, μπορεί να δημιουργούν μια θεαματική εικόνα, αλλά το πραγματικό αποτέλεσμα είναι περιορισμένο αφού το νερό εξατμίζεται πριν φτάσει στο έδαφος και οι φλόγες συχνά αναζωπυρώνονται λίγο μετά την αποχώρηση των αεροσκαφών. Όλα αυτά με το κόστος της αεροπυρόσβεσης να είναι τεράστιο, απορροφώντας πόρους που θα μπορούσαν να επενδυθούν σε πιο αποτελεσματικές μεθόδους, όπως η πρόληψη και η εκπαίδευση των επίγειων δυνάμεων για παράδειγμα. Οι αντιπυρικές ζώνες που θα μπορούσαν να περιορίσουν τη διάδοση των πυρκαγιών, συχνά παραμένουν ανεκμετάλλευτες ή δεν συντηρούνται σωστά, κάνοντάς τες ουσιαστικά άχρηστες. Αν και τα ευχέλαια κι ο χορός της βροχής φάνηκαν να αποδίδουν, αλλά όχι μακροπρόθεσμα, μάλλον δεν μιλάμε για την καλύτερη δυνατή πρόληψη.
Ανεμογεννήτριες και Κερδοφορία
Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό οι ανεμογεννήτριες έρχονται φέρνοντας μια διπλή καταστροφή, κρατώντας το λάβαρο της δήθεν πράσινης ανάπτυξης. Από τη μια πλευρά, τα δάση καίγονται, θυσία στην έλλειψη πρόληψης και στη λάθος πολιτική προτεραιοτήτων. Από την άλλη, τα καμένα εδάφη συχνά γίνονται ο ιδανικός χώρος για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, καθώς η κατεστραμμένη γη δεν έχει πλέον την προστασία που της παρείχε η δασική νομοθεσία, μετατρέποντας τα καμένα δάση, που θα μπορούσαν να αναδασωθούν και να αναζωογονηθούν, σε «ευκαιρίες» για επενδυτές. Έτσι οι επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που θα μπορούσαν να είναι ευλογία για το περιβάλλον, τελικά αποδεικνύονται κομμάτι ενός σχεδίου που βασίζεται στην αδιαφορία για τη διατήρηση του φυσικού πλούτου της χώρας
Ασφάλεια, το κύριο μέλημα
Παράλληλα με τα παραπάνω ανοίγουν συνεχώς προκηρύξεις για προσλήψεις στην αστυνομία, αυξάνοντας διαρκώς το δυναμικό σε κάθε κομμάτι της ΕΛ.ΑΣ. και διατυμπανίζοντας συνεχώς την ασφάλεια των πολιτών. Αντί να επενδύονται πόροι στην ενίσχυση της πυροσβεστικής υπηρεσίας, για να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της εποχής, οι εκάστοτε κυβερνήσεις επιλέγουν να εστιάσουν στην καταστολή και τον έλεγχο, κάνοντας την κοινωνία να αναρωτιέται ποιες είναι οι πραγματικές προτεραιότητες της κυβέρνησης.
Σε μια εποχή όπου η κοινωνική αναταραχή και η οικονομική ανασφάλεια είναι σε υψηλά επίπεδα, η ενίσχυση της αστυνομίας μπορεί να θεωρείται απαραίτητη για τη διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας, όμως, όταν η προστασία των δασών και των φυσικών πόρων παραμελείται, ζωές και περιουσίες απειλούνται, μήπως η ασφάλεια αυτή μοιάζει περισσότερο με αυταπάτη;
Κι έτσι, η Ελλάδα, που χάρισε τον όρο «τραγωδία» στον κόσμο, συνεχίζει να ζει τη δική της: τα δάση καίγονται, οι πυροσβέστες αγωνίζονται με λιγοστά μέσα, οι πολιτικοί βγαίνουν αξύριστοι και οι ανεμογεννήτριες υψώνονται περήφανα πάνω από τα καμένα. Τι καλύτερο από έναν ανεμοδαρμένο «καθαρτήριο» για να εγκατασταθεί η πράσινη ανάπτυξη; Γιατί να χάνουμε χρόνο σε πρόληψη, όταν μπορούμε να απολαύσουμε το θέαμα των αεροπυροσβεστικών και οι επενδυτές να τρίβουν τα χέρια τους;
Τελικά, ίσως η λύση είναι να προσλάβουμε περισσότερους αστυνομικούς, όχι για να σβήσουν τις φωτιές, αλλά για να συλλάβουν τον τελευταίο πολίτη που θα τολμήσει να αναρωτηθεί γιατί καίγεται η χώρα. Στην Ελλάδα του σήμερα τελικά, το μόνο που καίγεται πιο γρήγορα από τα δάση είναι η κοινή λογική.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
