Θλίψη έχει σκορπίσει τον καλλιτεχνικό κόσμο η απώλεια του Δημήτρη Γιαμλόγλου στα 50 του χρόνια, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο, με αρκετούς ανθρώπους του χώρου να σπεύδουν να τον αποχαιρετήσουν.
Ένας απ’ αυτούς είναι και η Σοφία Μουτίδου, η οποία με ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook αποχαιρέτησε τον σκηνοθέτη και πρώτο της έρωτα, όπως η ίδια είπε, κάνοντας όσους την ακολουθούν να συγκινηθούν.
Πιο αναλυτικά ανέφερε: «Βλέπω το πρόσωπό σου σε εκατοντάδες φωτογραφίες αυτές τις μέρες & το ξέρω βαθιά. Ξέρω τις ρίζες των ματιών σου, την πιο βυθισμένη ματιά σου, τη μυρωδιά των μαλλιών σου, τα χέρια σου, τα ρούχα σου όλα.Ήσουν, είσαι κ θα είσαι η πρώτη μου αγάπη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη σχέση. Εσύ, ένα σύννεφο τρυφερότητας κ απαλοσύνης. Ευγενής & ρομαντικός…έχω τα δώρα σου όλα κρατημένα σε κουτάκια κ μπαούλα, τις μπιλίτσες που μου δινες για κάθε μήνα που περνούσαμε μαζί, έχω κ ένα μικροσκοπικό ασημένιο σερβίτσιο που μου φερες από ένα ταξίδι σου…
Με ξήλωσες που πέθανες. Δεν ήσουν στο πρόγραμμα, δεν ήταν να’σαι σε κανένα πρόγραμμα θανάτου…μια φορά,τότε που ήμασταν είκοσι χρονών παιδιά πολύ ερωτευμένα, σου είπα κοιτώντας σε στα μάτια «Δημήτρη, δε θέλω να πεθάνουμε…» & μου’πες «μα δε χρειάζεται, δεν πεθαίνουν όλοι, να, εγώ ξέρω έναν εδώ πιο κάτω..»& πεθάναμε στα γέλια…
Χρόνια τώρα λέω ιστορίες σου στο παιδί μου, πριν μήνες της διάβαζα ένα γράμμα που μου’χες γράψει τότε & μου’πε «αχ τον αγαπώ! είναι υπέροχος!»… το ξέρω.. σε λάτρεψαν αναρίθμητες γυναίκες, σε σεβάστηκαν όλοι οι άνθρωποι που συναντήθηκες, γοήτευσες ό,τι σε τριγύριζε..
«Σοφούλα;» Η φωνή σου.
Μια ζωή ολόκληρη μητσοοο…
Με ξεθεμέλιωσες, με ρήμαξες…
Και το όνομά μου που είναι ακόμα στο κουδούνι σου,με γκρεμίζει σε τάρταρα λύπης κ λατρείας…
Δε θα ρθω αύριο σπίτι μας.
Συγχώρεσέ με.
Είναι αδύνατο.
Λείπεις εσύ, ας λείπει κ τ’όνομα στο κουδούνι»
Θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο: Πέθανε σε ηλικία 50 ετών ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου
Πένθος στον καλλιτεχνικό χώρο, καθώς την τελευταία του πνοή άφησε το πρωί του Σαββάτου ο σκηνοθέτης Δημήτρης Γιαμλόγλου στο Βουγιουκλάκειο Θεραπευτήριο, ύστερα από πολυήμερη νοσηλεία.
Πιο συγκεκριμένα ο 50χρονος σκηνοθέτης πριν από μερικούς μήνες έμαθε ότι πάσχει από καρκίνο, ο οποίος τελικά τον κατέβαλε νικώντας τον μετά από μια γενναία αλλά άνιση μάχη. Την είδηση έκανε γνωστή ο συγγραφέας και καλός του φίλος Θανάσης Τριαρίδης με ένα μακροσκελές κείμενο στο Facebook.
Πιο αναλυτικά αυτό ανέφερε: « ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ!…
Πριν από λίγο οι γιατροί της εντατικής του Βουγιουκλάκειου Θεραπευτηρίου μάς ενημέρωσαν πως έφυγε ο Δημήτρης ο Γιαμλόγλου. Το πιστοποιητικό θανάτου του θα γράφει πως ήταν μόλις 50 χρονών και πως πέθανε εξαιτίας ενός βαρύτατου μεταστατικου καρκίνου που ο ίδιος τον έμαθε εδώ και τέσσερις μήνες.
Τα πιστοποιητικά θανάτου λένε ψέματα. Αν η ζωή μετριέται με την φιλία, με την αγάπη, με τον έρωτα, με την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση, με την δημιουργία, με την αδιάκοπη γιορτή της συνύπαρξης, ο Δημήτρης έζησε χίλιες ζωές.
Ποτέ μου δεν συνάντησα κάποιον σαν κι αυτόν – ούτε και μπορώ να τον περιγράψω με λέξεις. Κανένας δεν αγάπησε τοσο άδολα και με τόση δοτική καλοσύνη τους ανθρώπους όπως αυτός – και σε κανέναν δεν αντιγυρίστηκε τόση αγάπη. Σκηνοθετησε ταινίες, θεατρικά έργα, τηλεοπτικές σειρές, έγραψε κάθε λογής σενάρια, δούλεψε σε εκατοντάδες άλλες ταινίες και σε δεκάδες σήριαλ, υπήρξε ο πιο ενεργός ακτιβιστής και ο πιο ενεργός αιμοδότης – και συνάμα χόρεψε, ήπιε, φλέρταρε, αγάπησε, και ξημερωσε την ανατολή του ήλιου περισσότερες φορές από κάθε άλλον άνθρωπο του κόσμου. Το πιο σημαντικό: όλα αυτά τα έκανε ενώνοντας τους ανθρώπους – δίνοντας τους νόημα και δεσμό.
Έζησα 29 χρόνια με τον Δημήτρη: ήμασταν μαζί στους μαχαλάδες των τσιγγάνων της Σαλονίκης, μαζί και στο Δίκτυο των Εθελοντών Αιμοπεταλιοδοτών, υπήρξαμε συγκάτοικοι στην Αθήνα, κάναμε μαζί παραστάσεις (χάρη σε αυτόν βγήκα στο θέατρο) και ταινίες – και φυσικά αναρίθμητα σχέδια και ατέλειωτα όνειρα για το μέλλον. Μα από όλα πιο πολύ ο Δημήτρης ήταν και είναι και θα είναι για μένα μια ταυτότητα: ήμουν φίλος του, άρα ανήκα στην τρομερή και αράγιστη κοινότητα των δικών του – που συχνά δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο μα ξέραμε πως είμαστε αδέλφια καθώς εκείνος μας ένωσε για πάντα.
Και θέλω να το πω: Ο Δημήτρης έζησε μια υπέροχη ζωή – την πιο υπέροχη ζωή που μπορούσε να υπάρξει στη Γη. Και την ζωή αυτή μάς την μοίρασε δίχως να κρατήσει για τον εαυτό του το παραμικρό. Και τώρα που έφυγε θα ήθελε να κάνουμε ό,τι κι αυτός: Να αγαπούμε δίχως να κρατάμε καβάντζες, να ερωτευόμαστε ασταμάτητα, να στεκόμαστε δίπλα στους κατετρεγμένους (όπως ο ίδιος έκανε μέχρι το τέλος), να χορεύουμε όλοι μαζί στην μεγάλη γιορτή. Πριν είκοσι μέρες μου το είπε στο τηλέφωνο: “Αμα είναι να πεθάνω, να μου το πεις – για να κάνουμε το πάρτι…”
Σε μια από τις επόμενες μέρες το σώμα του Δημήτρη θα καεί στο Αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας. Λέμε να ακουστεί το τραγούδι “What a Life” που τόσο του άρεζε και τόσο όμορφα χόρευε τα τελευταία χρόνια – ιδίως τις πρωινές ώρες. Κατόπιν θα αρχίσει το πάρτι – όπως θα το ήθελε ο ίδιος. Πρώτα στο “Έλα να σου πω” και κατόπιν στο σπίτι του – για να γκρεμίσουμε τους τοίχους. Κι αν δείτε κάποιον από εμάς να κλαίει, μην μας παρεξηγήσετε: Θα είναι δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για την σπάνια τύχη μας, για τον Δημήτρη μας, για το μεγάλο δώρο της ζωής μας».
