Ο Ιταλός νοσηλευτής στη μονάδα ανάνηψης και εντατικής φροντίδας στην Κρεμόνα πήρε την κάμερά του για να αποτυπώσει τη δουλειά στα χαρακώματα του νοσοκομείου αυτές τις μέρες, καταγράφοντας συγκλονιστικές εικόνες, με τον Ηλία Μόσιαλο να αναδημοσιεύει άρθρο του του Enrico galletti, στην Corriere della Sera που αποτυπώνει πως βιώνουν την κατάσταση το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό στα νοσοκομεία στην Ιταλία, από την ημέρα που έχει ξεσπάσει η πανδημία.
Η ανάρτηση του κ Μόσιαλου:
«Είναι επτά, η βάρδια τελειώνει: δώδεκα ώρες σερί». Δεν μπορείς να μπερδευτείς: επτά το πρωί με επτά το βράδυ. Μπαίνεις με το φως, βγαίνεις και είναι σκοτάδι. “Πριν φύγετε, μπείτε κάτω από το νερό και πλυθείτε από την κορφή ως τα νύχια, να έχετε την αίσθηση ότι βγάζετε τον ιό από πάνω σας, να είσαστε καθαροί”.
Στη συνέχεια, παίρνεις το αυτοκίνητο και η μέρα περνάει μπροστά σου. Απλά θέλεις να τα κλείσεις όλα, δεν ανοίγεις καν το ραδιόφωνο. Ο Paolo Miranda είναι νοσηλευτής εδώ και εννέα χρόνια. Mονάδα ανάνηψης και εντατικής φροντίδας στην Κρεμόνα. “Είμαστε το τελευταίο οχυρό. Οι ασθενείς που έρχονται σε εμάς, όταν έχουμε κρεβάτια, είναι σε απελπιστική κατάσταση. Και είναι ψέμα να λέμε στους νέους ότι αποκλείονται από αυτή την κατάσταση: εκεί είναι κι αυτοί ».
Ο Paolo έχει πάθος με τη φωτογραφία, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για χόμπι τώρα. Έτσι πήρε την κάμερά του και αποτύπωσε τη δουλειά στα χαρακώματα του νοσοκομείου αυτές τις μέρες. Σε μια λήψη μια συνάδερφός του, κάθεται στο πάτωμα εξαντλημένη. Κλαίει. «Μια στιγμή απόγνωσης και η προϊσταμένη που την συναντά, σκύβει, και της λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαστε άνθρωποι, όχι ήρωες».
Τα κρεβάτια στην εντατική είναι γεμάτα. “Από την αρχή της κρίσης δεν έχω δει ακόμα κάποιον να συνέρχεται, είναι όλοι ακόμα διασωληνωμένοι εδώ.” Και μόνοι τους. “Δεν υπάρχουν συγγενείς που πηγαινοέρχονται με τσάντες γεμάτες πράγματα. Ο θάλαμος είναι κλειστός: όλοι έξω. Στο τέλος της ημέρας, κάποιος από εμάς κάνει τα τηλεφωνήματα: υπάρχουν γονείς και παιδιά που κρέμονται από το καλώδιο και περιμένουν την κλήση μας. Δεν είναι όλα τα νέα καλά. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν με τα ρούχα που φορούσαν όταν μπήκαν». Αυτό δεν συμβαίνει πάντα όμως. «Για παράδειγμα δύο μέρες πριν. Μια συνάδελφός μου έκανε το τεστ. Είμασταν στο θάλαμο, της είπαν ότι ήταν αρνητική και ήταν έτοιμη να πετάξει από τη χαρά της».
Μετά από δώδεκα ώρες η βάρδια τελειώνει, πάμε σπίτι. “Ζω με τη γυναίκα μου Corinne, είναι και αυτή νοσηλεύτρια. Μαντέψτε τι λέμε στο δείπνο … ποτέ δεν τελειώνει, ούτε καν στο σπίτι: σκεφτείτε και σκεφτείτε τι κάνατε, την επόμενη μέρα, όταν όλα θα τελειώσουν».
Μέχρι τη νύχτα. «Ξυπνάω απότομα, κοιμάμαι λίγο. Μερικές φορές έτσι όπως στριφογυρίζω στο κρεβάτι βλέπω τη γυναίκα μου με ανοιχτά μάτια, επίσης άϋπνη». Μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πέντε και μισή. Καλημέρα. ✏️ @ enrico_galletti, Corriere della Sera
