Συγκλονίζει ο Κορτώ: «Διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια, για να μη μας βγει η ρετσινιά του τρελού»

Ο γνωστός συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ με αφορμή τη σημερινή μέρα (10/10), που είναι αφιερωμένη στην ψυχική υγεία με ανάρτησή του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook μίλησε για όσα τον ταλανίζουν τα τελευταία πέντε χρόνια και τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια.

«Λίγες δεκαετίες νωρίτερα, όταν δεν χρειαζόταν χαρτί από εισαγγελέα, μας έκλειναν σε ψυχιατρεία και μας εγκατέλειπαν εκεί για χρόνια», έγραψε ο σκηνοθέτης θέλοντας να δείξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ψυχικά ζητήματα.

«Κι αν δεν μπορούμε – ή δεν θέλουμε – να χαμογελάσουμε, να υποδυθούμε τους λειτουργικούς, δεν το χρωστάμε σε κανέναν. Πόσο εύκολα χαμογελάει κάποιος με συντριπτικό κάταγμα κάτω άκρου, που μοχθεί στη φυσιοθεραπεία; Πόσες βόλτες έχει όρεξη να βγει ο νεφροπαθής, που κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές τη βδομάδα;

Κι η γυναίκα που ανακαλύπτει έναν όγκο στον μαστό – οφείλει να κάνει τη χαζοχαρούμενη, για να μη στεναχωρήσει τους οικείους της;», τονίζει ο Α. Κορτώ δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι τέτοιου τύπου ασθένειες έχουν παρόμοια αν όχι και μεγαλύτερη σημασία από προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι.

«Ζητάμε – απαιτούμε – ισότιμη διαχείριση, ορατότητα, σεβασμό, βοήθεια από την πολιτεία. Η κατάθλιψη μόνο πλήττει ετησίως εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο», γράφει ο συγγραφέας αιτούμενος το πιο απλό πράγμα που μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος, ισότητα και σεβασμό.

Διαβάστε αναλυτικά ολόκληρη την ανάρτηση του Αύγουστου Κορτώ:

Χαμογελάω γιατί εδώ και πέντε χρόνια – με κάποια μικρά σκαμπανεβάσματα – είμαι καλά.

Όμως χαμογελούσα κι όταν ήμουν χάλια, όταν ένιωθα ότι ο αέρας αποτελούνταν κατά 21% από καθαρή δυστυχία. Το έκανα για να μην επιβαρύνω τους αγαπημένους μου περαιτέρω, γιατί ένιωθα, όπως όλοι οι ψυχικά άρρωστοι σε κρίση, ότι ήμουν άχρηστος, ένα σκέτο άχθος, κι ότι κατά βάθος ίσως μου άξιζε αυτό που ζούσα, ότι ίσως ήταν μια τιμωρία που μου επέβαλλε ο άθλιος εαυτός μου.

Πώς να μη νιώθουμε ντροπή κι ενοχή όταν τόσοι άνθρωποι μας λένε ανέμελα «Στο μυαλό σου είναι όλα», «Βγες μια βόλτα», «Αυτό που έχεις εσύ δεν είναι τίποτα – που να δεις τι θα πει σοβαρό πρόβλημα. Τα ‘χεις όλα στα πόδια σου και κλαίγεσαι».

Λίγες δεκαετίες νωρίτερα, όταν δεν χρειαζόταν χαρτί από εισαγγελέα, μας έκλειναν σε ψυχιατρεία και μας εγκατέλειπαν εκεί για χρόνια – μας άξιζε να ζούμε αόρατοι, κρυμμένοι, για να μη φέρνουμε σε δύσκολη θέση τους άλλους και την κοινωνία με την ανίατη αρρώστια μας.

Το στίγμα δεν έχει εξαλειφθεί επ’ ουδενί: εξακολουθούμε να είμαστε οι μόνοι ασθενείς που κρύβουμε τη νόσο μας, που ντρεπόμαστε γι’ αυτήν, που διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια, για να μη μας βγει η ρετσινιά του «τρελού», που πάει σε ψυχίατρο και παίρνει φάρμακα.

Για να νικηθεί οριστικά αυτή η απανθρωπιά, χρειάζονται αφενός υποδομές, προσβασιμότητα σε επαγγελματίες της ψυχικής υγείας στα μήκη και τα πλάτη της επαρχίας, χρειάζονται καμπάνιες ενημέρωσης του κόσμου, χρειάζεται, επιτέλους, απενοχοποίηση κι αποδαιμονοποίηση της κατάθλιψης, της σχιζοφρένειας, της διπολικής διαταραχής και κάθε άλλης πάθησης της ψυχικής σφαίρας.

Δεν είμαστε τα αποπαίδια του πόνου: η οδύνη μας, ο αγώνας μας, είναι ισότιμα με κάθε άλλου αρρώστου.

Κι αν δεν μπορούμε – ή δεν θέλουμε – να χαμογελάσουμε, να υποδυθούμε τους λειτουργικούς, δεν το χρωστάμε σε κανέναν. Πόσο εύκολα χαμογελάει κάποιος με συντριπτικό κάταγμα κάτω άκρου, που μοχθεί στη φυσιοθεραπεία;

Πόσες βόλτες έχει όρεξη να βγει ο νεφροπαθής, που κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές τη βδομάδα; Κι η γυναίκα που ανακαλύπτει έναν όγκο στον μαστό – οφείλει να κάνει τη χαζοχαρούμενη, για να μη στεναχωρήσει τους οικείους της;

Ζητάμε – απαιτούμε – ισότιμη διαχείριση, ορατότητα, σεβασμό, βοήθεια από την πολιτεία. Η κατάθλιψη μόνο πλήττει ετησίως εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, που ακόμα κι αν νοσούν για πρώτη φορά, μπορεί να παραλύσουν για μήνες.

Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν θα τους αντιμετωπίσουμε με συγκατάβαση κι επιπολαιότητα, λέγοντας “Στο μυαλό σου είναι όλα”. Γιατί στο μυαλό είναι κι η συμπαράσταση, η αλληλεγγύη, η κατανόηση πως μια κλωστή, μια σύμπτωση, μας χωρίζει απ’ τον πόνο του συνανθρώπου μας.