Συνάδελφοι του ΔΟΛ “βαράτε” λάθος άνθρωπο

Της Φιλίππας Χριστοφορίδου 

Ως εργαζόμενη στον Τύπο που έχω ζήσει ακριβώς το ίδιο με αυτό που έζησαν οι εργαζόμενοι στο MEGA αλλά και αυτό που ζουν οι συνάδελφοι στον ΔΟΛ μπορώ να συμπονέσω τους ανθρώπους που έχασαν την δουλειά τους. Μάζευα και εγώ με κλάματα σε κούτες τα πράγματα μου από το “μαγαζί” που δούλευα. Αγκάλιαζα και εγώ τους συνάδελφους μου σαν να ήταν η τελευταία φορά και βέβαια όλα αυτά με άδεια τσέπη γιατί τα χρωστούμενα είχαν αποκτήσει πολλά ψηφία.

Τότε οι συνάδελφοι από άλλα δημοσιογραφικά μαγαζιά μας είχαν χαρακτηρίσει “γραφικούς” γιατί στο πλαίσιο του αγώνα μας κάναμε απεργιακές κινητοποιήσεις, επίσχεση εργασίας και ότι άλλο περνούσε από το χέρι μας ώστε να λάβουμε τουλάχιστον ένα ποσό από αυτά που μας χρωστούσε ο εργοδότης.

Ήμασταν γραφικοί σύμφωνα με τους συνάδελφους γιατί κλείναμε με απεργίες το μαγαζί μας και μας ρωτούσαν χαρακτηριστικά “τι έγινε ρε παιδιά πάλι το κλείσατε το μαγαζί;”. Όλα αυτά με το αντίστοιχο ειρωνικό υφάκι του εργαζόμενου που νομίζει ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλα μαγαζιά και όχι στο δικό του. Για την ιστορία ο ένας από αυτούς είναι άνεργος και έκλαψε πολύ (στα social media) όταν έκλεινε το μαγαζί του. Ήταν η εποχή που η επίσχεση εργασίας στο χώρο του Τύπου ήταν άγνωστη διότι όλα λειτουργούσαν σαν καλοκαρδισμένο ρολόι. Κάνεις δεν ανησυχούσε για τον μισθό του ούτε για τη συλλογική σύμβαση εργασίας του.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε, δεν πήρε θέση. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες επιχειρηματικού και πολιτικού περιεχομένου. Αν χρηματοδοτούσε κάποιος τον εργοδότη μου και ξαφνικά αποφάσισε να τον “βγάλει από την πρίζα” ή γιατί έσκασε η φούσκα του ομίλου του και μας πήραν όλους τα απόνερα… Άλλωστε αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το βασικότερο όλων είναι ότι εκατό άνθρωποι τότε βρεθήκαμε στο δρόμο και δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα καμιά ελπίδα για τα δεδουλευμένα μας.

Την ίδια ιστορία με διαφορετικά πρόσωπα μπορεί να την διηγηθεί και η Κατερίνα (εργαζόμενη στο μαγαζί ρούχων της γειτονιά που έκλεισε) και ο Γιώργος (πρώην εργαζόμενος σε συνεργείο αυτοκίνητων) και η Μαρία (κομμώτρια σε αλυσίδα καταστημάτων) και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους από τότε που ξεκίνησε το “πανηγύρι” με τα μνημόνια. Η διαφορά με όλους αυτούς τους ανθρώπους και με αυτές τις μικρές επιχειρήσεις που εργάζονταν είναι ότι πότε δεν πήραν δάνεια με εγγύηση ‘’αέρα’’ ενώ παράλληλα προσπαθούσαν να αποπληρώσουν ότι είχαν δανειστεί από τις τράπεζες (οι οποίες δεν τους χαρίζονταν) μαζεύοντας τα ευρώ – ευρώ από τις εισπράξεις.

Οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις στην πλειοψηφία τους έκλεισαν από την υπέρ-φορολόγηση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έμειναν στον δρόμο, είτε γιατί δεν είχαν την δυνατότητα είτε γιατί γνώριζαν εξ αρχής το αποτέλεσμα δεν απευθύνθηκαν σε καμιά κυβέρνηση για να τους σώσει. Είναι σίγουρο πως θα το ήθελαν πολύ, είναι σίγουρο πως κοιμόντουσαν και ξυπνούσαν με τον όνομα του κάθε πρωθυπουργού στο στόμα τους στολίζοντας το με δεκάδες κοσμητικά επίθετα. Στην πραγματικότητα όμως δεν ένοιωσαν σε τίποτα ξεχωριστοί από τους χιλιάδες άλλους άνεργους. Μπήκαν στον χορό στήθηκαν στις ουρές του ΟΑΕΔ έχασαν την ελπίδα τους, την ξαναβρήκαν, την ξαναέχασαν και οι μέρες περνούσαν.

Με αυτό το σκεπτικό δεν μπορώ με κανένα τρόπο να καταλάβω γιατί ένα μαγαζί επειδή είναι δημοσιογραφικό πρέπει να σωθεί από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Είτε τη σημερινή, είτε την προηγούμενη, είτε την επόμενη. Να σωθούν οι δεκάδες επιχειρήσεις που με τη φορολογία των κυβερνήσεων έβαλαν λουκέτο ΝΑΙ. Είναι υπεύθυνες άλλωστε για την ‘’δολοφονία’’ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αλλά να σώσει δημοσιογραφικά μαγαζιά που είχαν πάρει εκατομμύρια δάνεια με εγγύηση… ‘’αέρα’’ που δεν χτύπησε το τηλέφωνο τους ποτέ για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές τους; Γιατί;

Το ξέρω, η θλίψη, η αβεβαιότητα και η οργή είναι μεγάλη, η τελευταία όμως είναι σε λάθος κατεύθυνση.

Υ.Γ: Εμείς οι “γραφικοί” απεργοί πήραμε τα δεδουλευμένα μας μετά από 4 χρόνια και αυτό από τύχη. Εύχομαι να τα πάρετε και εσείς (αύριο κιόλας).

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr