Πόσο ανήμπορος είσαι επιτέλους; Πόσο ακατόρθωτο σου είναι να συναισθανθείς βλέποντας μια μάνα να πλένει στα νερά του ποταμού το κουφάρι του παιδιού της, να το κρατήσει για να μην το τρώνε τα σκουλήκια, για να μπορέσει να περάσει σε ένα κομμάτι γης να το θάψει; Πώς μπορείς να βλέπεις πρόσωπα παιδιών να τα κορφολογούν τα έντομα και τα ερπετά του έλους; Καμία σχέση με τον πόνο δεν έχεις;
Εν προκειμένω δεν είσαι αντιμέτωπος με μια ανατρεπτική πράξη ευθέως προς το πρόσωπό σου. Μήτε αντιμετωπίζεις ένα οικονομικό σκάνδαλο Novartis, ένα σκάνδαλο υποκλοπών, ώστε να σφυρίζεις αδιάφορα και κινώντας παρασκηνιακά τα νήματα -μέχρι να παγιδευτείς σε αυτά. Ένα άταφο παιδί που κακοφορμίζει αντιμετωπίζεις. Με μια μάνα που γυρεύει οίκτο.
Ούτε αυτό δεν μπορεί να σε βγάλει από την αφασία και να συμπεριφερθείς ως άνθρωπος; Σύνελθε! Δεν είσαι ο τύραννος Κρέοντας, ο κραταιός και μεγαλόπρεπος άρχοντας.
Δεν είσαι η ανώτερη δύναμη. Ένας πρωθυπουργός είσαι σε θερινές διακοπές μάλιστα. Μάζεψε λοιπόν λίγο από τον πρωθυπουργικό δεσποτισμό σου και δώσε τέλος, στο «πάνω χέρι-κάτω χέρι τίνος είν’ το πάρα πάνω;» στις νησίδες του Έβρου.
Αυτή η χώρα δεν έχει ανυπέρβλητους ποιητές πια, παρά μόνο τραγωδίες. Δεν έχει τραγωδούς να μιλήσουν για την ύβρη και την υπεροχή των άγραφων νόμων. Μονάχα ένα πλήθος ανθρώπων, συμμετέχουμε ως περιθωριακός τραγικός χορός, μιλώντας αποδοκιμαστικά για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες εκεί, στον Έβρο. Και περισσότερο θρηνούμε τους νόμους της ηθικής που δεν υπάρχουν…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
