Της Τζώρτζιας Ρασβίτσου
Οι εποχές που η ελληνική πολιτεία παρενέβαινε και διαμόρφωνε τα εκκλησιαστικά πράγματα ανάλογα με τις ανάγκες της, έχουν περάσει (ελπίζω). Τα νέα κοινωνικά στρώματα αμφισβητούν το δικαίωμά της να παρεμβαίνει στις προσωπικές τους επιλογές. Όσο ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων, τόσο περιορίζεται η απήχηση του εκκλησιαστικού μπαλκονιού (άμβωνα).
Παρ’όλα αυτά η εκκλησία σήμερα αποτελεί ένα πολύ καλά οργανωμένο ΝΠΔΔ, που διεκδικεί μέσω Διοικητικού δικαστηρίου, όχι έναν ρόλο πνευματικό, αλλά έναν ρόλο κοσμικό ως εθνικού θεματοφύλακα του ελληνορθόδοξου φρονήματος. Γιατί, η σύνδεση θρησκείας και έθνους σε περιόδους όπου το κράτος είχε εργαλειοποιήσει με το αζημίωτο την εκκλησία (παρέχοντάς της προνόμοια, φοροαπαλλαγές, κλπ), για να χειραγωγεί τους πολίτες και να προπαγανδίζει τις πολιτικές του, χρησιμοποιώντας το συλλογικό φαντασιακό των πιστών, είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία της εθνικής μας (ελληνορθόδοξης) ταυτότητας, της (ελληνοχριστιανικής) εθνικής μας παιδείας και μιας πολιτικής που ακόμα και σήμερα σταυροκοπιέται. (σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμα και στις μέρες μας είναι δύσκολη η διάκριση του πιστού από τον πολίτη).
Κι ενώ οι καιροί έχουν αλλάξει, η εκκλησία αντί να περιοριστεί και να επικεντρωθεί στον θρησκευτικό της ρόλο, που σε μια εποχή δύσκολη έχει πολλά να προσφέρει σε ευάλωτες ομάδες: άνεργους, άστεγους, πρόσφυγες, ασυνόδευτα ανήλικα ακόμα και σε κατατρεγμένους χριστιανούς από την Αφρική, αντί να σταθεί δίπλα τους πνευματικά και οικουμενικά, εκείνη αναπολεί τον θεσμικό ρόλο του ιδεολογικού πολιτικού εργαλείου, που της χάριζε δύναμη και αίγλη. Κι έτσι χάνει την ευκαιρία να αποκτήσει μία τίμια σχέση με τους χριστιανούς πολίτες.
Η διδασκαλία των θρησκευτικών σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης είναι εδώ και πολλά χρόνια υποτιμημένη και γίνεται έτσι κι αλλιώς προσχηματικά. Εκείνο που δεν λαμβάνει υπ’όψιν της η ηγεσία της εκκλησίας και η πλειοψηφία του ΣτΕ είναι ότι η νεολαία σήμερα είναι ενημερωμένη, θερμή οπαδός του ανθρώπινου σώματος και της ελευθερίας και ότι κάθε προσπάθεια να την οδηγήσουν μέσω της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σκοτεινά μονοπάτια μιας δέσμιας θρησκευτικής συνείδησης, το μόνο που θα πετύχει είναι χάσματα.
Υ.Γ. Εκτός από δικαστικές αποφάσεις, υπάρχουν και άλλα μέσα εμπέδωσης της θρησκευτικής συνείδησης, όπως η φάλαγγα, ο τροχός, η πυρά, κλπ.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
