Τα παθήματα και τα μαθήματα

Με τον πλανήτη για πέμπτο μήνα υπό τον σκοτεινό αστερισμό του κορωνοϊού, πολλά παραμένουν αδιευκρίνιστα στον ιατρικό και επιδημιολογικό τομέα – και οι πρώτοι που το αποδέχονται είναι οι άνθρωποι της επιστήμης. Γνωρίζουμε όμως ήδη πως υπάρχει διαφορά φάσης, ταχύτητας και βαρύτητας στα βάσανα των χωρών, ανάλογα με τον βαθμό ένταξής τους στον παγκοσμιο-ποιημένο ιστό, την κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας και τις κλιματικές συνθήκες. Αυτό, σε αρκετές περιπτώσεις, αντί να υποχρεώσει κάθε χώρα να μαθητεύσει στις δυσκολίες της άλλης και να προσπαθήσει να αποφύγει τα ίδια λάθη, επέδρασε προς την αντίθετη κατεύθυνση: της νωχέλειας, αν όχι και της άρνησης της ίδιας της πραγματικότητας. Αποκαλυπτικό είναι το κόστος που καταβάλλουν οι ΗΠΑ, εξαιτίας του αλλοπροσαλλισμού του προέδρου τους, αλλά και η Βραζιλία, λόγω του δικού της συνωμοσιολόγου προέδρου.

Αυτό είναι το δεύτερο που γνωρίζουμε: ότι, ακόμα και στις πλέον δεινές συνθήκες, δεν λείπουν οι κυβερνήτες κρατών που πολιτεύονται με κυριότερο κριτήριο το ίδιον συμφέρον. Η αυταπάτη ότι μπορούν να υποτάξουν τον ιό στην προσωπική ή κομματική τους ατζέντα οδήγησε αρκετούς ηγέτες όχι μόνο να εμφανιστούν στον τυχοδιωκτικό ρόλο του σαμάνου (ο Τραμπ και η χλωρίνη του, ο Ερντογάν και η λεμονάδα του ή ο χυμός βατόμουρου, ο Λουκασένκο της Λευκορωσίας και η βότκα), αλλά και να φαλκιδέψουν τη δημοκρατία, επιβάλλοντας καθεστώς λογοκρισίας ή ψευτονομιμοποιώντας τον αυταρχισμό τους με έωλα νομοθετήματα· πρωταθλητής ο Ορμπαν της Ουγγαρίας, αδιάφορος για τους θεσμούς της Ε.Ε. και τις αυτοακυρούμενες σωφρονιστικές απειλές του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, και δευτεραθλητής ο επίσης ακροδεξιός Γιάνσα της Σλοβενίας.

Το τρίτο, λοιπόν, που μάθαμε είναι ότι ο ιός δεν έχει ιδεολογία. Η αντιμετώπιση όμως των συνεπειών του δεν είναι άμοιρη ιδεο-λογίας και κρατικών συμφερόντων ούτε των βλέψεων κάθε ηγέτη. Αυτό που έγινε ορατό με το ξέσπασμα της επιδημίας στην Κίνα, η έντεχνη διαχείριση αριθμών και πληροφοριών, είναι πλέον ευδιάκριτο πλανητικά. Αρκεί να σημειωθεί ότι επί εβδομάδες οι επίσημοι καταμετρητές θυμάτων σε διάφορες χώρες ξεχνούσαν να συμπεριλάβουν τους νεκρούς των γηροκομείων. Οχι επειδή θεωρούνταν έτσι κι αλλιώς αναλώσιμοι, περιττοί. Αλλά επειδή δεν έπρεπε να φανεί ότι μεγάλα δημόσια κέντρα φροντίδας είχαν παραδοθεί άνευ όρων σε «επενδυτικά funds», ειδικευμένα στην άνευ ορίων και ενδοιασμών διόγκωση του κέρδους τους. Χειρότερη ιδεοληψία από την απληστία, το ξαναβλέπουμε, δεν υπάρχει.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr