Σε κάποια άλλη γωνιά της ψωροκώσταινας, η πτωχή καθαρίστρια που παραποίησε την ημερομηνία στο απολυτήριο του δημοτικού ώστε να βρει δουλειά και να ταϊσει τα 13 παιδιά της πανηγυρίζει επειδή η αρχική ποινή της μειώθηκε σε τριετή φυλάκιση με αναστολή, την ίδια ώρα που ο Νίκος Γεωργιάδης κυκλοφορεί ξένοιαστος υπό την αιγίδα του Κυριάκου, με μόλις 26 μήνες στην πλάτη του, για κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια σε ανηλίκους στα πλαίσια διεθνούς κυκλώματος παιδεραστίας.
Με αναστολή, φυσικά, και αυτός. Ένα αυστηρό χαστουκάκι, για να μη το ξανακάνει. Ένα χτύπημα στις παλάμες με το χάρακα. Και ένα «κάτσε πίσω μέχρι να περάσει η μπόρα», πάει να πει μέχρι τις εκλογές που θα μας σώσουν από τη λαίλαπα των Μαδούρων και των Πολάκηδων.
Εάν δεν υπήρχε αυτή η χώρα, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να την εφεύρουμε. Και να τη χρησιμοποιούμε στα συγγράμματα αγωγής του πολίτη, ως υπόδειγμα προς αποφυγή. Διότι ποιο ακριβώς πρότυπο προσφέρει στην κοινωνία η τυφλή κυρία με το γουνάκι, όταν η πρωτόδικη ποινή της καθαρίστριας (8 χρόνια κάθειρξη και άμεσος εγκλεισμός στην ψειρού) είναι βαρύτερη από αυτήν που χρεώνεται σε έναν κατάδικο για παιδεραστία (14+12 μήνες);
Ναι, ξέχασα, ήταν και εκείνο «σκευωρία», σαν αυτή που εξυφαίνεται ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού για να απαξιωθεί ο άμωμος Ανδρέας Λοβέρδος και όσοι πρόκειται να τον ακολουθήσουν.
Το ίδιο του το κόμμα υποδέχθηκε την εκκωφαντική είδηση με σιγή μπουκωμένου ιχθύος, ενώ η υποτίθεται πολιτικά αντίμαχη αξιωματική αντιπολίτευση που έσπευσε να τον υπερασπιστεί, ξιφουλκώντας ενάντια στους ίδιους δικαστές τους οποίους η ίδια αξιωματική αντιπολίτευση παινεύει για το συγχωροχάρτι στους Πικραμμένο, Βενιζέλο, Κουτρουμάνη, Λυκουρέντζο – εκ των οποίων μόνο ο τελευταίος είναι δικός της. Το ΠΑΣΟΚ αδιαφορεί για τον μεγαλοϋπουργό του και η ΝΔ στέργει τους ΠΑΣΟΚους της.
Μέσα στον δύσοσμο κουρνιαχτό, ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ πλασάρει για πρωθυπουργίνα όλων των Ελλήνων την προεδρίνα της παράταξης των φυλακόβιων, χαρακτηρίζοντας την πανελλαδική συνάντηση της Προοδευτικής Συμμαχίας «εαρινή σύναξη τυχοδιωκτών, γυρολόγων, ακροδεξιών».
Και παράλληλα, ένας ευρωβουλευτής της πραγματικής εαρινής σύναξης των τυχοδιωκτών, γυρολόγων, ακροδεξιών, διακεκριμένος δημοσιογράφος μάλιστα, ονειρεύεται για πρόεδρο της ταλαίπωρης Δημοκρατίας τον άλλοτε ηγέτη της διαρκούς εαρινής σύναξης των τυχοδιωκτών, γυρολόγων, ακροδεξιών.
Μωρέ δεν θα μας τρελάνετε εσείς. Εάν είναι να καταλήξουμε στο ψυχιατρείο, να μας φαίνεται ο Μαρινάκης εθνοσωτήρας και να ακούμε Αφροδίτη Μάνου και Γαϊτάνο, σβήνουμε αυτοστιγμή την τηλεόραση και τον φοράμε οικειοθελώς τον ζουρλομανδύα. Για να μη χάνουμε χρόνο.
Το λιγότερο που οφείλει να πράξει ο Ανδρέας Λοβέρδος, και οποιοσδήποτε άλλος κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το σκάνδαλο Novartis ή για οποιοδήποτε άλλο, είναι να προσέλθει ενώπιον της Βουλής ή των Δικαιοσύνης και να εξηγήσει από πού ακριβώς βγαίνει ο καπνός. Υπάρχει πυρκαγιά ή απλή στρακαστρούκα;
Εφ’ όσον πρόκειται για ανεμογκάστρι, που πολύ αμφιβάλλω, θα παραδοθεί στην κοινωνία άσπιλος και αμόλυντος, όπως τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν. Αλίμονο δα, αν δεν τρέφει εμπιστοσύνη ένας «συστημικός» πολιτευτής στο ίδιο το σύστημα που κράτησε τις κερκόπορτες ανοιχτές για να γίνει η Ελλάδα αυτό –το τέρας- που έγινε.
Το πρόβλημα με τον Λοβέρδο, είναι ότι οι ανήθικοι χειρισμοί του στο θέμα των οροθετικών ιερόδουλων τις οποίες ο ίδιος προσωπικά διαπόμπευσε προεκλογικά το 2012 του στέρησαν το δικαίωμα στην έξωθεν καλή μαρτυρία.
Οι κοπέλες δικαιώθηκαν δικαστικά τεσσεράμισυ χρόνια αργότερα, αφού πρώτα κρεμάστηκαν στα μανταλάκια για να τους πετάξουν ζαρζαβατικά οι νοικοκυραίοι μέσα από τα αδηφάγα κανάλια. Ο διαπομπευτής τους εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, εάν υπάρχει ακόμη, στις μέρες μας, η έννοια «ανεπανόρθωτη έκθεση». Εξευτελίστηκε πάντως πολύ περισσότερο από όσο οι ιερόδουλες που κατηγορήθηκαν ονομαστικά από τον ίδιο «για βαριά αμέλεια στα σύνορα της γαϊδουριάς».
Θα περίμενε κανείς περισσότερη προσοχή και λιγότερη αμετροέπεια, από τον εκπεσόντα υπουργό. Το πάρτι του φαρμάκου κόστισε στη χρεοκοπημένη χώρα δισεκατομμύρια ευρώ και η βαριά αμέλεια στα σύνορα της γαϊδουριάς μπορεί να αποδειχθεί πταίσμα, μπροστά στα κακουργήματα που φαίνεται να προκύπτουν από τη δικογραφία.
