Με τον Στέλιο γνωριστήκαµε στην Columbia το 1960, την εποχή που έπαιζα τραγούδια µεγάλων συνθετών: του Λαύκα, του Καλδάρα, του Τσιτσάνη. Γύρω στο 1985-86, την εποχή που κάναµε ένα δίσκο µε τον Λεωνίδα Βελή στην Columbia, γνωριστήκαµε καλύτερα µε τον Στέλιο γιατί µου ζήτησε για πρώτη φορά να του γράψω τραγούδια. Ετσι προέκυψε ο δίσκος «Ελεύθερος» το 1988, τον οποίο ακολούθησαν άλλοι τρεις.
Ήτανε απλός άνθρωπος· όλος ο κόσµος και όλη η Ελλάδα ξέρει τι ήτανε. Εγώ είχα µια ιδιαίτερη σχέση µαζί του, µια γνήσια φιλία, µια συνεργασία αρµονική. Συναντιόµασταν και πηγαίναµε στο ταβερνάκι που υπάρχει στο λιµανάκι του Κερατσινίου και σε µια άλλη ταβέρνα στον Κορυδαλλό και τρώγαµε παρεΐτσα µε τις οικογένειές µας. Του άρεσαν τα απλά πράγµατα· του άρεσε το ψάρεµα και γι’ αυτό πήγαινε συχνά στο εξοχικό του. Ζούσε ήσυχα, ήθελε ειλικρίνεια· προτιµούσε να τον λένε Στέλιο παρά Καζαντζίδη.
Ήτανε πολύ λίγοι οι φίλοι του, µεταξύ αυτών κι εγώ. Υπήρξαν πολλοί που πείραξαν τον Στέλιο, δεν τον έπαιζαν στο ραδιόφωνο. Όσους δίσκους κι αν κάναµε δεν έπαιξαν ποτέ στο ραδιόφωνο, όσο κι αν προσπάθησε η εταιρεία του, η ΜΒΙ. Υπήρχαν κι εκείνοι που βάζανε τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και είχε και κάποιες µετρηµένες εµφανίσεις στην τηλεόραση, ωστόσο τα τελευταία του χρόνια αντιµετώπιζε γενικά ένα διωγµό.
Ήτανε ο κορυφαίος των λαϊκών τραγουδιστών στην Ελλάδα, είχε κάτι που δεν το είχε κανένας άλλος. Έχω συνεργαστεί µε πολλούς τραγουδιστές, µεγάλα ονόµατα, που ήτανε όλοι πολύ καλοί. Ο Στέλιος όµως ήτανε το κάτι άλλο. Είχε τον δικό του τρόπο, τη δική του φωνή, αυτό το άπιαστο που λέµε. Μέχρι σήµερα δεν υπάρχει λαϊκό πρόγραµµα σε µαγαζί που να µην παίζονται τα τραγούδια του.
