Θα έρθει όλων μας η σειρά να γευτούμε το αίμα…

Δεν είναι μόνο η ανελέητη οικονομική πολιτική που ασκεί προς τον πληθυσμό η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν είναι μόνο ότι υπερασπίζεται με ωμότητα τα συμφέροντά της. Ή ότι έχει μετατρέψει τη δικαιοσύνη στην απόλυτη δουλάρα που καθαρίζει ότι την εξυπηρετεί.

Δεν είναι μόνο ότι μας ταπεινώνουν καθημερινά με απρεπείς δηλώσεις και ανάρμοστα σχόλια. Ούτε ότι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία ως απρόσκλητο συγγενή. Είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα: το μίσος. Αγαπούν να μισούν. Το μίσος κατασκευάζει το είναι της πολιτικής που ασκεί η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Γι΄αυτό και κάθε πράξη της, σε αυτό εκβάλλει.

Το βλέπουμε ευδιάκριτα στο ματωμένο στόμα του χτυπημένου φοιτητή, πεσμένου στην άσφαλτο. Η βρώμικη απόλαυση της κυβέρνησης από αυτή την εικόνα πηγάζει.

 Τι κι αν μπορούσε να ασκήσει την πολιτική της χωρίς να επιδεικνύει περιφρόνησή προς την κοινωνία. Τι κι αν μπορούσε να συγκρατήσει τη σιχασιά της προς τους πολίτες που προσπαθούν, που αντιστέκονται, ή που αδυνατούν ή διαφωνούν.

Θα της αρκούσε να είναι ικανοποιημένη με τα «έσοδά της» και τις λοβιτούρες της και να ταΐζει μίσος μόνο τον Τσίπρα και όλο του το σόι. Το έχει πράξει επιτυχώς στο παρελθόν και μάλιστα το μετάλαβαν μέχρι κι οι αριστεροί. Όμως αυτό δεν της αρκεί.

 Η πολιτική της παράνοιας

Ως εκφραστής του ορθού και τιμωρού των άλλων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέλει να βλέπει το αίμα να ρέει κάθε τόσο. Να συναρθρώνεται το μίσος πάνω στα σώματά μας. Γιατί η βία προς τους φοιτητές είναι η μελλούμενη μπουνιά στο στόμα που θα λάβουμε εμείς. Θα έρθει κι η δική μας σειρά να γευτούμε το αίμα… «Στη νέα τάξη πραγμάτων το Πράγμα είμαστε εμείς».

Το τυφλό μίσος της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα ρέει λοιπόν προς πάσα κατεύθυνση. Γιατί η έλλειψη που αισθάνεται δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ. Στα μάτια της είμαστε όλοι σώματα που δεν έχουν σημασία, που αποκλείονται, που είναι παράνομα. Ακόμα κι οι νοικοκυραίοι, αυτοί δηλαδή που δεν πρόκειται ποτέ να διαμαρτυρηθούν, θα ξυλοκοπηθούν αν βρεθούν στο διάβα τους. Ούτως ή άλλως το μίσος είναι μια διαδρομή χωρίς όρια.

Τι μας απομένει λοιπόν; Μας απομένουν κάποια λόγια του Πυθαγόρα: «Πρέπει να είναι κανείς υπεροπτικός με τους υπεροπτικούς, σεμνός με τους σεμνούς, τολμηρός με τους τολμηρούς και τρομερός σε τρομερές καταστάσεις».

Εμπρός λοιπόν, ας γίνουμε τρομεροί.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr