Θέλω….

Θέλω ένα κράτος δίκαιο που δεν θα με ταλαιπωρεί.
Θέλω ν’αρχίσουμε να δουλεύουμε αντί να μεμψιμοιρούμε.
Θέλω να φύγει το υπάρχων «πολιτικό προσωπικό» γιατί φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για όσα συνολικά οικοδομήσαμε και μας έφτασαν ως εδώ.
Θέλω να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, αναγνωρίζοντας το μερίδιο μας στο σημερινό χάλι, ατομικά και συνολικά.
Θέλω να συνειδητοποιήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι πληρώνονται από τους φόρους όλων μας και η δουλειά τους είναι να διευκολύνουν τον πολίτη.
Θέλω να μην φοροδιαφεύγουν οι επιχειρηματίες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες γιατί διαφορετικά αποτελούν πρόβλημα , διασύρουν την επιχειρηματικότητα και αποτελούν αθέμητο ανταγωνισμό για όσους είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις τους.
Θέλω υγιή επιχειρηματικότητα, ντόπιους και ξένους επενδυτές, που θα φέρουν πραγματικά χρήματα, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και ευκαιρίες ανάπτυξης στον τόπο μας, κι όχι καιροσκόπους .
Θέλω αυτοί οι υγιείς επιχειρηματίες να φορολογούνται με λογικούς συντελεστές.
Θέλω αυστηρό πόθεν έσχες για όλους ανεξεραίτως τους Έλληνες πολίτες.
Θέλω (αφού περάσουμε , αν περάσουμε ,τον κάβο) έλεγχο του πόθεν έσχες όλων των υπουργών της μεταπολίτευσης και των οικογενειών τους.
Θέλω οι κυβερνήσεις μας να μην κατρτίζουν μόνο προυπολογισμό αλλά να είναι υποχρεωμένες να παραδώσουν και τον απολογισμό τους ανά έτος.
Θέλω να υπάρχει ανεξάρτητη αρχή που να κρίνει κάθε προεκλογικό μέτρο που εξαγγέλουν τα κόμμτα ως προς το κόστος , την βιωσιμότητα και την δυνατότητα πραγματοποίησης του.
Θέλω να κάνει ο καθένας την δουλειά του, όπου κι αν εργάζεται, όσο καλύτερα μπορεί.
Θέλω να κρίνονται όλοι για την δουλειά και την παραγωγικότητα τους , γιατί εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχει η πολυτέλεια να πληρώνεται και να «λουφάρει» κανείς.
Θέλω να πάψουμε να χρησιμοποιούμε την ιστορία μας ως άλλοθι.
Θέλω να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων , ώστε να πάψει επιτέλους ν’ακούγεται η συμβουλή με την οποία μεγάλωσαν δύο γενιές Ελλήνων : «Nα μπεις παιδί μου στο δημόσιο να βολευτείς» (Προσοχή! Όχι να δουλέψεις ή να προσφέρεις…να βολευτείς).
Θέλω να μην δωροδοκούνται οι υπάλληλοι και να μην δωροδοκούν οι πολίτες.
Θέλω οι δημόσιοι λειτουργεί που καταχρώνται την θέση τους για ίδιο όφελος με οποιοδήποτε τρόπο να φεύγουν άμμεσα από το δημόσιο.
Θέλω να καταργηθεί ο νόμος περί (μη) ευθύνης υπουργών .
Θέλω τα παιδιά μου να μαθαίνουν γράμματα και ξένες γλώσσες στο σχολείο.
Θέλω ευρώ και όχι δραχμές , γιατί πάντα πίστευα το «η ισχύς εν τη ενώσει»
Θέλω παιδεία που να δώσει στο μέλλον σκεπτόμενους Έλληνες πολίτες.

Θέλω …Θέλω.. Θέλω…ένα σωρό θέλω. Άλλα απλά και καθημερινά κι άλλα πιο αφηρημένα. Έγραψα απλώς σκόρπια σ’ένα χαρτί, τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό.

Αλλά κυρίως θέλω να βρούμε τα κοινά μας θέλω….Θα είναι τα πιο πάνω, θα είναι κάποια από αυτά, θα είναι κάποια άλλα…δεν ξέρω. Είμαι όμως σίγουρη πως υπάρχουν κάποια «θέλω» που μας ενώνουν όλους….Δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους , φτωχούς και πιο ευκατάσταστους, μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες, νέους και ηλικιωμένους….Όλους.

Θέλω να τα γράψουμε σε μεγάλα πανώ αυτά τα κοινά ΘΕΛΩ. Δεν θα είναι πολλά…. Και να ξεκινήσουμε από αυτά.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πια από τους άλλους πολιτικούς ή μη. Το βλέπουμε…το συνειδητοποιούμε…

Θέλω να πάψουμε να είμαστε θεατές στο θέατρο του παραλόγου και τις εξελίξεις που μας αφορούν. Θέλω να πάρουμε τα κοινά μας θέλω και να κατεβάσουμε ήσυχα, ειρηνικά, κεφάτα , με χιούμορ και φαντασία στις πλατείες της Ελλάδας. Θέλω να τα δουν ξεκάθαρα κι οι πολιτικοί μας και να νιώσουν πως βρήκαμε επιτέλους «θέλω» που μας ενώνουν. Θέλω να μην χωριστούμε αυτήν την φορά σε πάνω και κάτω πλατεία, σε αγανακτισμένους και μη, σε δεξιούς, αριστερούς και πιο αριστερούς από τους συνήθεις αριστερούς. Θέλω να μείνουμε εκεί έως ότου τα κοινά μας θέλω να δρομολογήσουν πράξεις και εξελίξεις.

Θέλω να τα κάνουμε αυτά όχι για την πατρίδα, όχι για τα παιδιά μας…για εμάς τους ίδιους . Για να νιώσουμε ότι μπορούμε και να βρούμε το κουράγιο να δημιουργήσουμε ξανά. Για να ξαναβρούμε το κουράγιο μας κι ο ένας τον άλλο, για να έχουμε κάτι να πούμε στις επερχόμενες γενεές, για να απελευθερωθούμε και ν’αρχίσουμε να διεκδικούμε τον παραγματικό μας ρόλο στα πράγματα, για να γίνουμε επιτέλους κοινωνία1… με την πραγματική έννοια της λέξης.

1. σύνολο ανθρώπων που ζουν οργανωμένα και σύμφωνα με συγκεκριμμένους κανόνες

Νατάσα Βλάχου