Οι εθνικές διαφορές, όχι μόνο χρησιμοποιήθηκαν, αλλά και εφευρέθηκαν για να λειτουργήσουν ως κουμπιά εξελίξεων σε γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Η γειτονική Γιουγκοσλαβία, διαλύθηκε όχι για λόγους “εθνικών” διαφορών, αλλά γιατί έτσι επέλεξαν αυτοί που δεν ήθελαν μια μελλοντική ηγεμονία της στην Ευρώπη.
Οι εθνικές διαφορές χρησιμοποιήθηκαν με τον συνηθισμένο τρόπο. Έτυχε να συναντήσω στον πόλεμο της Βοσνίας, παλιούς συγκατοίκους στην φοιτητική εστία του Σεράγεβο, που ήταν πια σε αντίθετους στρατούς και σκότωναν για μια εθνική αντιπαράθεση που ποτέ στην ουσία δεν είχαν.
Λίγο αργότερα, αυτοί που επέλεξαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, υπερασπίστηκαν την ανεξαρτησία του Κοσσόβου από την Σερβία. Ως επιχείρημα προέβαλαν τον Αλβανικό πληθυσμό της περιοχής και την διάθεσή του για αυτοδιάθεση. Αντιλαμβάνεται κάποιος τι σημαίνει αυτή η λογική σε μια Ευρώπη γεμάτη μειονότητες. Πως η Θράκη, το Τιρόλο, η Φλαμανδία, όπου υπάρχουν μειονότητες μπορούν να θέσουν με αυτή τη λογική θέμα ανεξαρτησίας αρκεί να προκληθεί μια “εθνική” αντιπαράθεση.
Η αντίληψη αυτή όχι μόνο είναι αναχρονιστική σε έναν διεθνοποιημένο και αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, αλλά και επικίνδυνη.
Και να που ήρθε η ώρα της Κριμαίας. Η Κριμαϊκή χερσόνησος έχει 53% Ρώσους που βάζουν θέμα ανεξαρτησίας. Θα δεχθούν λοιπόν οι ΗΠΑ και η Ε.Ε να συμβεί αυτό, που οι ίδιοι επέβαλαν στο Κόσσοβο. Προφανώς και όχι.
Η διεθνής νομιμότητα, έχει μια ελαστική μορφή. Τραβιέται για να φτάνει ως τα όρια των συμφερόντων τους.
