ΤΙΝΑ κυρίες και κύριοι

Δεν χρειάστηκε και πολύ για να αρχίσει να ξηλώνεται (καλοκαιριάτικα!) το πουλοβεράκι της κυβέρνησης ΝΔ.

Σκανδαλωδώς αντεργατικοί νόμοι, ασφυκτικός κυβερνητικός έλεγχος της ενημέρωσης, νόμοι φωτογραφικοί προς συγκεκριμένους επιχειρηματίες και συμφέροντα. Νεποτισμός και αδιαφάνεια στις κυβερνητικές θέσεις. 

Στο επίπεδο της οικονομίας, αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, προετοιμασία για μαζικές διακοπές συνδέσεων στο δίκτυο της ΔΕΗ λόγω χρεών δεκάδων χιλιάδων νοικοκυριών. Όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις μετατρέπονται σε καθαρή κοροϊδία. Μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ σε συνδυασμό με κατακόρυφη αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, επομένως, φορολογική επιβάρυνση και όχι μείωση για τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Η μείωση του φόρου των ελευθέρων επαγγελματιών μετατίθεται για το… 2021, δηλαδή μεταφέρεται στις ελληνικές καλένδες. 

Η ΤΙΝΑ, There Is No Alternative, αφορά και τους από τα πάνω (κόμματα εξουσίας, τμήματα της αστικής τάξης) και τους από τα κάτω (εργαζόμενους, αγρότες, τμήματα μικροαστών). Η Ελλάδα έχει υποχρεωθεί να εφαρμόζει Το Αδύνατο Πρόγραμμα. Διαρκή λιτότητα με τερατώδη πλεονάσματα μέχρι το 2065, παραμονή σε ένα σκληρό νόμισμα που επιδεινώνει ακόμα περισσότερο την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και επομένως αυξάνει τα ελλείματα. Πάνω απ’ όλα, υπάρχει ο άκαμπτος επόπτης, το διευθυντήριο της Ε.Ε., που δεν κάνει καμιά παραχώρηση είτε για τα πρωτογενή πλεονάσματα είτε στη μείωση των φορολογικών συντελεστών.Σε αυτό το πλαίσιο αναζητάτε «βιώσιμη και αειφόρος ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας»! Έλεος! Με αυτά τα δεδομένα, η επαπειλούμενη νέα παγκόσμια οικονομική ύφεση θα ρίξει με βεβαιότητα φυσικού νόμου για δεύτερη φορά την ελληνική κοινωνία και οικονομία στα βράχια. Ήδη το ελληνικό χρηματιστήριο βουλιάζει στα ρηχά νερά, οι εξαγωγές μειώνονται.

Το πολιτικό δια ταύτα διπλό:

Τα κόμματα εξουσίας υπόσχονται πράγματα που βρίσκονται στη σφαίρα του φαντασιακού. «Βγήκαμε από τα μνημόνια», «ανάπτυξη με κοινωνική ευαισθησία», «πακτωλός ξένων επενδύσεων με την αλλαγή του αφηγήματος», «οικονομική ανάπτυξη μέσω ιδιωτικοποιήσεων». Το αποτέλεσμα της αντίθεσης πραγματικότητας και εξαγγελιών φθείρει με γεωμετρική πρόοδο κάθε κόμμα εξουσίας, μετατρέπει τα «προγράμματά» τους σε παλιόχαρτα, τα στελέχη τους σε αναξιόπιστους κακούς διαχειριστές του Αδύνατου Προγράμματος. Η ρητορική για Παράδοση Καμένης Γης του ενός στον άλλο, η μοιραία κατάληξη. Δεν ψεύδονται! Όντως παραδίδει ο ένας στον άλλο καμένη γη! 

Όσο για το λαό. Έχει πλήρως και αυτός ενσωματώσει την ΤΙΝΑ. Ψηφίζει με τη λογική της τιμωρίας του προηγούμενου, ελπίζοντας ότι μια μικρής παραλλαγής εφαρμογή του Αδύνατου Προγράμματος μπορεί να φέρει διαφορετικά αποτελέσματα. 

Εδώ το παράδειγμα της Αργεντινής είναι πολύ χαρακτηριστικό για το μέλλον στην Ελλάδα. Αλήθεια, θυμάστε εκείνο το ωραίο σύνθημα; «Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή να δούμε ποιος στο ελικόπτερο θα πρωτομπεί».

Μετά τις λαϊκές κινητοποιήσεις του 2001 και την ανατροπή σειράς κυβερνήσεων, ακολούθησαν από το 2003 οι Κίρχνερ, ο Νέστορ αρχικά μέχρι το 2007 και μετά η σύζυγός του Κριστίνα Φερνάντες έως το 2015. Με τη βοήθεια της ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας μέχρι το 2008-9 ο ήπιος «προοδευτισμός» των Κίρχνερ σταθεροποίησε κάπως τη χώρα, χωρίς ποτέ να την απαλλάξει από τη μεγάλη φτώχεια, χωρίς ποτέ να θίξει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, και πολύ περισσότερο, να την καταστίσει πιο ανεξάρτητη και ανθεκτική από την παγκόσμια αγορά και τις επιπτώσεις της. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008-9 επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση και έστρεψε προς τα δεξιά την Κριστίνα Φερνάντες. Το αποτέλεσμα ήταν ο καθαρός νεοφιλελευθερισμός να επανέλθει στην εξουσία με τον Μαουρίσιο Μάκρι το 2015 ο οποίος κέρδισε με διαφορά και τις βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβρη του 2017. Ο Μαουρίσιο Μάκρι ακολουθώντας τα νεοφιλελεύθερα δόγματα που οδήγησαν στην καταστροφή την Αργεντινή το 2001, έφερε, όπως ήταν αναμενόμενο, τη χώρα ξανά στην καταστροφή. Το 2019 ο πληθωρισμός έφτασε στο 163% (ο δεύτερος μεγαλύτερος μετά τη Βενεζουέλα), το δολάριο εκτοξεύτηκε 290%, η φτώχεια πλήττει πλέον το 33,6% των Αργεντίνων (το 48% των παιδιών), τα τιμολόγια ηλεκτρικού, αερίου, νερού αυξήθηκαν κατά μέσο όρο 600% σε τρία χρόνια (σε κάποιες περιπτώσεις αυξήθηκαν και 4.000%) και οι δημόσιες συγκοινωνίες ακρίβυναν 120% σε λιγότερο από έναν χρόνο. Η χώρα προσδέθηκε στο άρμα του ΔΝΤ με ένα δάνειο 56,3 δισ. δολαρίων (το μεγαλύτερο στην ιστορία του Ταμείου). Το πότε θα κηρύξει και επισήμως πτώχευση η Αργεντινή είναι απλώς θέμα χρόνου. 

Στις προκριματικές εκλογές στις 11/8/2019 ο Μαουρίσιο Μάκρι έχασε καθαρά (32,66%) από τον περονιστή Αλμπέρτο Φερνάντες και την υποψήφια αντιπρόεδρό του που είναι η πρώην πρόεδρος Κριστίνα Φερνάντες δε Κίρχνερ (47,01%). Και οι δυο τους έχουν απομακρυνθεί εντελώς από τον «προδευτισμό» του 2003-2008 και βλέπουν με θετικό μάτι την παρέμβαση του ΔΝΤ. 

Το ενδιαφέρον είναι τι συμβαίνει με τον λαό. Η Αργεντινή είναι χώρα με υψηλό μορφωτικό επίπεδο κατοίκων, έντονο επίπεδο πολιτικοποίησης, και ενός επίμονου λαϊκού κινήματος με δικές του μορφές αυτοοργάνωσης και πολύ ισχυρά συνδικάτα. Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δεν εμπόδισε δυο εκλογικές νίκες του Μαουρίσιο Μάκρι, την επιβολή με τη λαϊκή ψήφο νεοφιλελεύθερων πολιτικών (κατ’ επανάληψη) και μια πολύ αδύναμη και πολυδιασπασμένη Αριστερά. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Claudio Katz, μαρξιστή ιστορικό και οικονομολόγο, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, σήμερα στην Αργεντινή το έτος 2019:

«Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό σήμερα είναι το επίπεδο της αφέλειας που συναντά κανείς σε τοπικό επίπεδο όσον αφορά το ΔΝΤ. Οι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση είναι ο μοναδικός ένοχος και ότι το ΔΝΤ είναι εδώ για να δώσει ένα χέρι βοήθειας».

Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας εδώ στην Ελλάδα; 

Ι. Η αποτυχία του ενός πυλώνα της κρατικής εξουσίας δεν συνεπάγεται την εξαφάνισή του. Μπορεί να ξαναεπανέλθει με βελτιωμένες αυταπάτες ενός Αδύνατου Προγράμματος. 

ΙΙ. Η αναζήτηση λύσεων μακριά από μνημόνια, ΔΝΤ και Τρόικες, απαιτεί σε ένα κόσμο αλληλεξαρτούμενο, ιδιαίτερα από μικρές σε οικονομικό μέγεθος χώρες, σεισμικές κοινωνικές μετατοπίσεις. Όχι απλά σε επίπεδο κοινωνικής συνείδησης, ψήφου στις εκλογές, αλλά και οικονομικής θέσης. Δηλαδή, όλο το παραγωγικό μοντέλο θα πρέπει να αλλάξει με σαρωτικές επιπτώσεις σε όλες τις τάξεις όχι μόνο «στους πιο προνομιούχους». Το οικονομικό βάθος μικρομεσαίων στρωμάτων στις σύγχρονες καπιταλιστικές χώρες, ακόμα και σε χώρες όπως η Αργεντινή που δεν ανήκει στον Πρώτο Κόσμο, είναι τόσο μεγάλο, που υπάρχει ένα ισχυρό ανάχωμα σε ριζοσπαστικές επιλογές και προτάσεις. Για να μην αναφερθούμε στους ιδεολογικούς μηχανισμούς και την αποτελεσματικότητά τους. 

ΙΙΙ. Η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς πέραν του ΣΥΡΙΖΑ εικονογραφείται στις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: στη μια όψη βρίσκεται η ηθικολογία («α, οι ανάλγητοι εφαρμόζουν μνημόνια!»), οι ιαχές προς μια Νέα Φιλική Εταιρεία, η ελπίδα ότι θα έρθει (δεν μπορεί!) κάποια στιγμή η δικαίωση μετά από πολλές ήττες. Η άλλη όψη του νομίσματος είναι το ΚΚΕ. Μέχρι να έρθει η ώρα της σοσιαλιστικής επανάστασης, «ναι στην παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε., γιατί οτιδήποτε άλλο θα είναι καταστροφικό για την εργατική τάξη». 

Τι λείπει; 

Μια σοβαρή ανάλυση ποιες είναι οι κοινωνικές αιτίες (όχι οι πολιτικές!) που δεν μπόρεσαν να ανατραπούν οι μνημονιακές πολιτικές. Ποια είναι η διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας που έδωσε και δίνει τη δυνατότητα να βρίσκουν ακροατήριο οι μονόδρομοι της ΤΙΝΑ. Όχι οι ψυχολογικές, αλλά οι υλικές προϋποθέσεις. Μόνο αν ανοίξει αυτή η συζήτηση στα σοβαρά θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να συζητάμε για εναλλακτικές λύσεις. Χωρίς να γνωρίζεις το πρόβλημα δεν μπορείς να αναζητάς λύση.

Πηγή: Agelos Kalodoukas

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr