Το κόμμα του 3% και ο γκαϊλές του Αλέξη Τσίπρα

Θα το ρωτήσω απ’ την αρχή για να ξεκινήσει ο καυγάς επί τόπου και να μην μακρηγορούμε με χαζομαρίτσες:
Ποιος ήταν ο ρόλος του ΚΚΕ Εσωτερικού;

Ο πραγματικός ρόλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, αυτό για το οποίο ετάχθη στην πολιτική σκηνή της χώρας, όχι τα άλλα τα ωραία με τη διάδοση του ευρωκομμουνισμού και την απεξάρτηση από τη Μόσχα και την απονεύρωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (μόλις τα κακάρωσε η Generation Z!) και τον ιστορικό συμβιβασμό και όλα αυτά τα παρφουμέ που αντιγράψαμε απ’ τους Ιταλούς, όπως πάντοτε κάνουμε ανά τις δεκαετίες. Το κορ μπίζνες ποιος ήταν γαμώ την τρέλα μου, που λένε και στο Χάρβαρντ όταν περνούν οι ώρες και δεν σβήνει ο πόνος σου ούτε καν με ράι ουίσκυ;

Ορίστε η απάντηση και πέστε να με φάτε:

Ο πραγματικός ρόλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, ήταν να κρατήσει μακριά το ΚΚΕ από την εξουσία. Να μην το αφήσει να πλησιάσει σε ποσοστό που θα του επέτρεπε να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος την συμμετοχή του σε κυβερνήσεις συνεργασίας και όσο για πλειοψηφία και νίκη στις εκλογές δεν το συζητάμε διόλου, καθίστε καλά ρε, ούτε καν το περιβόητο 17 % δεν πιάσατε στις εκλογές του 1981, για να μπείτε στη δεύτερη κατανομή…

Εμείς το κάναμε αυτό!

Κι όταν λέω «εμείς» βάνω και τον εαυτό μου μέσα, μια και τα καλύτερα, τα πιο φρουτώδη, έστω, χρόνια της ζωής μου στην αγκαλιά του ΚΚΕ Εσωτερικού τα πέρασα. Σε αυτό το κόμμα του 3 %, που το βλέπουν κάποιοι σήμερα στην αξιωματική αντιπολίτευση και υγραίνονται τα όνειρά τους. Και σου λένε τι σπουδαία ιστορία έγραψε και πόσα καινούρια πράγματα έφερε στον πολιτικό διάλογο και πως άνοιξε το δρόμο σε ένα σωρό κινηματικές διαδικασίες. «Κάπως έτσι να γίνουμε κι εμείς», είναι η μόνιμη επωδός τους, «κάπως έτσι να σταθούμε απέναντι στα γεγονότα και στις προκλήσεις των καιρών», παναγίτσα μου άλλες μπούρδες δεν αντέχω, κοντεύω να μπουκάρω στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου, τα περιθώρια στενεύουν μέρα με τη μέρα…

Ενώ ο Τσίπρας;

Ενώ ο Τσίπρας από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ έθεσε τον πήχη στα ύψη. Για παγκόσμιο ρεκόρ πήγε το άτομο, για φάση τύπου Τεντόγλου, θα κάνω εγώ αυτό που δεν έκανε κανένας άλλος. Άμα ρωτήσετε τίποτα παλιούς του κόμματος, θα σας πουν για κάτι ψαρομάλλικα γατόνια που σχολιάζανε μεταξύ σοβαρού και αστείου στις παρέες:
Ρε συ, αυτό το τυπάκι θέλει να γίνει πρωθυπουργός;
Και γιατί να μην ήθελε, δηλαδή;

Η άλλη επιλογή θα ήταν να αποτελεί αιώνιο ανάχωμα στο ΚΚΕ, κερδίζοντας την επιδοκιμασία των συστημικών ΜΜΕ, της επιχειρηματικής κοινότητας και των κυβερνοναυτών που έχουν άποψη για όλους και για όλες. Άμα σε φτάνουν αυτά δεν τρέχει κάστανο και το μοναστήρι να ‘ναι καλά. Άμα δεν σε φτάνουν όμως;

Άμα δεν σε φτάνουν, μπαίνεις στην κουζίνα και νταλαβερίζεσαι με τα κατσαρολικά και το φούρνο. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει κι αν υπήρχε θα τον είχαν βρει οι Αμερικάνοι, να είστε σίγουροι.
Αντέχεις τη ζέστη; Όλα εντάξει!
Δεν αντέχεις; Σήκω φύγε, που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Τρούμαν.

Εξ ου και το δίλλημα των ημερών για τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ:
Κάνουμε κο-κο-κο και έχουμε την κεφάλα ήσυχη ή το τραβάμε το σκοινί και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει;
Προσωπικώς, είμαι πάντοτε με τη δεύτερη επιλογή, ιδίως μετά από 12 χρόνια στο ΚΚΕ Εσωτερικού, είδα, έμαθα, έπαθα και γνωρίζω πολύ καλά ότι με την ουρά στα σκέλια κανείς δεν πρόκοψε…

Πηγή: newpost.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr