ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΟΥΑΝ ΠΑΜΠΛΟ ΚΑΣΤΕΛ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνεο. Υποθέτω πως η δίκη βρίσκεται στη μνήμη όλων και πως δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις για το άτομό μου. Κι είναι αλήθεια πως ούτε ο διάβολος ξέρει τι είναι αυτό που πρέπει να θυμάται ο κόσμος και γιατί. Στην πραγματικότητα, πάντα σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει μνήμη συλλογική, γεγονός που ίσως είναι μια μορφή άμυνας του ανθρώπινου είδους.
Η ΡΗΣΗ «ΚΑΘΕ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ» ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΠΑΛΙΑ συνέβαιναν λιγότερο κακά πράγματα, αλλά πως -ευτυχώς- οι άνθρωποι τα πέταξαν στη λήθη. Επομένως, παρόμοια ρήση δεν έχει αξία καθολική. Εγώ, για παράδειγμα, έχω την ιδιότητα να θυμάμαι τέλεια τις κακές πράξεις κι έτσι θα μπορούσα σχεδόν να πω «κάθε πέρσι και χειρότερα, αν δεν συνέβαινε το παρόν να μου φαίνεται τόσο φριχτό όσο και το παρελθόν». Θυμάμαι τόσες συμφορές, τόσα πρόσωπα κακά και σκληρά, τόσες κακές πράξεις, που η μνήμη είναι για μένα το τρομερό φως που φωτίζει το ρυπαρό μουσείο της ντροπής.
ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΩΡΕΣ σε μια σκοτεινή γωνιά του εργαστηρίου μου, μετά την ανάγνωση κάποιας είδησης στο αστυνομικό δελτίο. Ο άνθρωπος συνεχίζει να σταλάζει δηλητήριο. Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκεται πάντα σ’ αυτό η πιο επονείδιστη πλευρά της ανθρώπινης φυλής. Ως ένα ορισμένο σημείο, οι εγκληματίες είναι άνθρωποι πιο καθαροί, πιο άκακοι.
ΔΕΝ ΤΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ΑΥΤΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ έχω σκοτώσει ένα ανθρώπινο πλάσμα: είναι μια τίμια και βαθιά πεποίθηση. Είναι ένας άνθρωπος βλαβερός. Λοιπόν τον καθαρίζεις και τελείωσε. Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ καλή πράξη. Σκεφτείτε πόσο χειρότερο είναι για την κοινωνία, αν αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να σταλάζει το δηλητήριό του και αντί να τον αφανίσεις, θελήσεις να ανταποδώσεις την πράξη του καταφεύγοντας σε ανώνυμα γράμματα, δυσφημίσεις και άλλες αμέτρητες ενέργειες.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΜΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩ πως τώρα λυπάμαι που δεν επωφελήθηκα,τόσο καιρό που ήμουν ελεύθερος, για να καθαρίσω έξι-εφτά τύπους που γνωρίζω. Το ότι ο κόσμος είναι φριχτός, είναι μια αλήθεια που δεν χρειάζεται απόδειξη. Θα αρκούσε ένα πραγματικό γεγονός για να επαληθευτεί πέρα για πέρα: σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, ένας πρώην πιανίστας παραπονέθηκε πως πεινάει. Και τότε τον ανάγκασαν να φάει έναν ποντικό ζωντανό. Δεν είναι αυτό, εντούτοις, που θέλω να μιλήσω τώρα. Αν δοθεί ευκαιρία, θα μιλήσω παραπέρα για την ιστορία με τον ποντικό […]
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΟΥ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ δεν αρκεί να έχει γλιτώσει τα μαρτύρια και τον θάνατο, για να ζει ευχαριστημένος. Όταν αρχίζει να αποκτάει ξανά ασφάλεια, η περηφάνια, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, που, φαινομενικά, είχαν εξαφανιστεί για πάντα, αρχίζουν να φανερώνονται ξανά, σαν ζώα που είχαν φύγει τρομαγμένα. Και, κατά κάποιον τρόπο, ξαναγυρίζουν με μεγαλύτερη έπαρση, σαν να ντρέπονταν που δεν είχαν πέσει τόσο χαμηλά.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ερνέστο Σάμπατο, Το Τούνελ, εκδόσεις Αστάρτη.
Πηγή: doctv.gr
