Αργεντινός συγγραφέας και μία από τις σημαντικότερες λογοτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα. Ο Μπόρχες αφηγήθηκε αρκετές ρεαλιστικές ιστορίες της ζωής στη Νότια Αμερική, αναφέρθηκε σε λαϊκούς ήρωες, μάγκες του δρόμου, στρατιώτες, γκάουτσο, ντετέκτιβ, ιστορικές φυσιογνωμίες.
Με αφορμή την επέτειο της γέννησης του, θυμόμαστε ένα υπέροχο ποίημα.
Ύμνος στη Θάλασσα
Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα,
σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων..
Στη θάλασσα, όταν ο Ήλιος στα νερά της,
σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει..
Στη θάλασσα, όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη,
των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες..
Στη θάλασσα, καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της,
κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους,
οταν αστράφτει μέσα στ΄ατσάλινο νερό,
η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη..
Στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει
την απροσμέτρητη πίκρα του,
το Κύπελλο των Άστρων
Σήμερα κατηφόρισα απ΄το βουνό στην κοιλάδα..
Κι απ΄την κοιλάδα στη θάλασσα.
Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους,
πάνω στο μονοπάτι..
Και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος,
τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος:
Θάλασσα! Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη…!
Μπαίνω μες τους απέραντους κήπους των νερών σου,
και κολυμπώ μακριά από τη στεριά..
Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών,
και χάνονται μες τη βουή. Προς την ακτή.
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της.
Με τα γεωμετρικά της σπίτια.
Με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου,
που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα,
σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες.
Απόσπασμα από τον Ύμνο στη Θάλασσα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες
