Ο παγκοίνως άγνωστος όταν εμφανίστηκε Στέφανος Κασσελάκης -σαν τον Superman που προσγειώθηκε αιφνιδιαστικά από τον πλανήτη Κρύπτον- σίγουρα δεν ανήκει στην πρώτη κατηγορία (από που κι ως που άλλωστε; η κατηγορία αυτή -στην πολιτική ιστορία του τόπου- έχει ονοματεπώνυμο: Αλέξης Τσίπρας).
Βεβαίως επιλέχτηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ (αφελώς; εγκληματικά αφελώς θα πούμε σχεδόν όλοι οι μετά Χριστό προφήτες) για τον ρόλο του αναστηλωτή – επιδιορθωτή, όχι γιατί τον ξέρανε, αλλά γιατί η πλειοψηφία του κόσμου χρέωσε τους συνυποψηφίους του στην κατηγορία των κατεδαφιστών – γκρεμιστών.
Όποιος ακόμα αμφιβάλλει ότι ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχτηκε πολύ γρήγορα η πιο βαριά μεταλλική μπάλα κατεδάφισης (σε οποιοδήποτε πολιτικό οικοδόμημα στο οποίο οποιοσδήποτε ποτέ ηγήθηκε) να σηκώσει το χέρι. Δικαίως γεννιέται το ερώτημα: “Γιατί λειτουργεί έτσι;”
Η απάντηση -ακόμα και για κάποιον μη ειδικό- είναι: “Γιατί υπηρετεί συγκεκριμένο σχέδιο και λειτουργεί κάτω από το βάρος της ψυχολογίας ενός Νιοράντες”.
«Νιοράντες» (Ιταλικής προέλευσης ο όρος) αποκαλείται κάποιος Επτανήσιος, ειδικότερα Κερκυραίος, ο οποίος λειτουργεί ως φιγουραντζής, εγωπαθής, επιδειξιμανής, λογάς και τερατολόγος. Είναι αυτός που εκδηλώνει συνεχώς την ανάγκη αναγνώρισης και παραδοχής του από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο απευθύνεται και επικοινωνεί με πομπώδεις εκφράσεις, με χειρονομίες και με μελοδραματικές εκρήξεις.
Ο νέος πρόεδρος ανέλαβε την διαχείριση στο «νεοκλασικό» οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ σε μια ομολογουμένως πολύ δύσκολη περίοδο, ακριβώς μετά από ένα ισχυρό σεισμό (που ομολογουμένως δεν είχε προβλεφθεί καθόλου) και ο οποίος άφησε πίσω του μεγάλες ρηγματώσεις.
Κι ενώ το καθολικό αίτημα και η εντολή της βάσης ήταν -η νέα ηγεσία- να ενεργήσει στην κατεύθυνση της άμεσης αναστήλωσης και επιδιόρθωσης των ζημιών (λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα), η νέα ηγεσία (παρά τους όρκους και τις υποσχέσεις της) αποφάσισε να εκδιώξει τους αντιρρησίες συνενοίκους και απερίσπαστη να επιδοθεί στην ισοπέδωση του οικοδομήματος, με σκοπό να πουλήσει στη συνέχεια ότι έχει αξία ως υλικά κατεδαφίσεως.
Η αρχή του Ηρόστρατου «εάν δεν μπορείς να μείνεις στην ιστορία δημιουργώντας τον Ναό της Αρτέμιδας, τότε μπορείς να τον κάψεις για να πετύχεις (με αρνητικό τρόπο) τον σκοπό σου»- πρυτάνευσε και στην μετά Τσίπρα περίοδο: «Εάν δεν μπορείς να αναστηλώσεις την υποδομή που
παρέλαβες, γκρέμισε την. Αρκεί να έχεις μετά τον έλεγχο και την ιδιοκτησία του οικοπέδου και των ερειπίων».
Το γκρέμισμα προχωράει μεθοδικά και καθημερινά: Ο Τσίπρας πρέπει ή να αναλάβει το κόμμα αν πραγματικά αυτό θέλει ή να πάψει να υπονομεύει τον ίδιο. Δεν πρόκειται ο σημερινός πρόεδρος να κάνει ότι έκαναν οι προηγούμενοι, να συνεργαστεί με τα επιχειρηματικά συμφέροντα με αντάλλαγμα «μαύρα» ταμεία.
Ο Στέφανος Κασσελάκης παραμένει «ουσία» σταθερός στις αξίες της Αριστεράς, όχι όπως ο Γιάννης Δραγασάκης που είναι «τύποις» Αριστερός. «Όποιος δεν θέλει να μείνει, να σηκωθεί να φύγει από το κόμμα. Τέλος, είπα τέλος», αλλά όπως είπε και η Βούλα Κεχαγιά «ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ενωτικός κι αυτό δεν αλλάζει».
“Η Αριστερά είναι τρόπος ζωής” είπε o πρόεδρος Στέφανος (που έχει φάει τους αγώνες της με το κουτάλι) και όπου να ‘ναι θα πέσουν τα ντουβάρια να τον πλακώσουν.
“Η μεγάλη Καρχηδόνα ξεκίνησε τρεις πολέμους. Μετά τον πρώτο, ήταν ακόμα ισχυρή. Μετά τον δεύτερο ήταν ακόμα κατοικήσιμη. Μετά τον τρίτο, ήταν αδύνατο να την εντοπίσεις.”
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Γερμανός συγγραφέας
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
