Με ικανοποίηση υποδέχτηκαν τραπεζικά στελέχη το σχέδιο νόμου που προωθεί η κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς. «Βοηθάει σε μεγάλο βαθμό στην εξυγίανση των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων και περνάει ξεκάθαρα το μήνυμα, κυρίως προς τους επιτήδειους, ότι όποιος μπορεί και δεν πληρώνει κινδυνεύει να χάσει και το σπίτι του».
Σημειωτέον πως τα «κόκκινα» στεγαστικά φτάνουν περίπου τα 20 δισ. ευρώ σε σύνολο 80 δισ. ευρώ χορηγήσεων στην ίδια κατηγορία.
Εκτιμάται δε πως θα οδηγήσει και στη μείωση του δείκτη των καθυστερούμενων δανείων στη στεγαστική πίστη.
Οπως εξηγούν παράγοντες της Τράπεζας Πειραιώς, από τη στιγμή που ο νόμος υποχρεώνει και δεσμεύει τους κατόχους των στεγαστικών δανείων να καταβάλλουν συγκεκριμένη δόση κάθε μήνα, κλιμακωτά, με βάση τα ετήσια εισοδήματά τους, τα δάνεια, «κόκκινα» και «προβληματικά», από τη στιγμή που θα πληρώνεται η πρώτη δόση, θα καθίστανται εκ νέου «ενήμερα». Ετσι, θα διευκολύνεται σε ικανό βαθμό η εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών.
Δεδομένου ότι η μαζική κατάσχεση κατοικιών δεν είναι προς όφελος ούτε των τραπεζών, αλλά ούτε των πολιτών και η αναμενόμενη άρση του προστατευτικού πλαισίου των πλειστηριασμών καθιστά αναγκαία την παρέμβαση από την πλευρά της Πολιτείας, η τρόικα εξέτασε διάφορα μοντέλα (με βασικότερο αυτό της Ιρλανδίας), για τον τρόπο διαχείρισης των «κόκκινων» στεγαστικών δανείων. Μάλιστα, έπειτα από προτροπή της, η Τράπεζα της Ελλάδος μελετά στην παρούσα φάση το εν λόγω μοντέλο προκειμένου να διαπιστώσει εάν και κατά πόσο μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι προφανώς το κόστος που θα δημιουργήσει ένα τέτοιο μοντέλο για τις τράπεζες.
Το ιρλανδικό μοντέλο
Το ιρλανδικό μοντέλο έχει ως φιλοσοφία τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ τραπεζών και δανειοληπτών, προκειμένου οι τελευταίοι να αποπληρώνουν μέρος της οφειλής τους, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Απαραίτητη προϋπόθεση η αποδοχή όρων όπως οι «αποδεκτές δαπάνες διαβίωσης», μέσω ενός καταλόγου με τα μηνιαία έξοδα για διατροφή, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μόρφωση, ψυχαγωγία, ένδυση, επικοινωνία, ασφαλιστική κάλυψη, θέρμανση, ηλεκτροδότηση κ.λπ., που θα δημιουργηθεί από τις τράπεζες.
Αλλος όρος είναι αυτός του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», όπου η τράπεζα μέσω συγκεκριμένων κριτηρίων δίνει τον εν λόγω χαρακτηρισμό και προσφέρει μια σειρά από προνόμια (μεταξύ άλλων και το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης χρεών). Με βάση αυτό το μοντέλο, η σχέση τράπεζας – δανειολήπτη θα διέπεται από έναν κώδικα δεοντολογίας για τις τράπεζες, οι οποίες πρέπει να τον τηρούν αυστηρά κατά την καλόπιστη προσέγγιση του δανειολήπτη που αντιμετωπίζει δυσκολία στην εξόφληση των υποχρεώσεών του από τον τραπεζικό υπάλληλο.
Οπως γίνεται αντιληπτό, δίνεται ακόμη ένα μέσο στις τράπεζες για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, με αμφισβητήσιμα (τουλάχιστον προς το παρόν) οφέλη προς τους δανειολήπτες.
Επί της ουσίας, η πίεση προς τους πολίτες των χωρών-μελών της ευρωζώνης με αφορμή το πρόβλημα των «κόκκινων» δανείων συνεχίζεται.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΛΑΝΤΑΛΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
