Πώς αποτύπωσε το ελληνικό σινεμά εποχές που πέρασαν (πέρασαν;); Πώς προφήτεψε μια εποχή που αλλάζει (αλλάζει;); Το «Σινεμά, Ανοιχτό», η σειρά κοινών δράσεων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, παρουσίασε φέτος το πενθήμερο κινηματογραφικό αφιέρωμα «Ζέτα, Φλωρέττα, Νίκη». Στο αφιέρωμα, προβλήθηκαν στη Μικρή Σκηνή της Στέγης 14 ταινίες-σταθμοί από την πλούσια κληρονομιά του ελληνικού κινηματογράφου.
Το αφιέρωμα συνεχίζεται στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση στο YouTube με τέσσερις εμβληματικές ταινίες που συνδέουν το τότε με το τώρα, αναδεικνύοντας σημαντικά ζητήματα της εποχής. Στο «Ο Ιωάννης ο Βίαιος» (1973), το μνημειώδες ντεμπούτο της, η Τώνια Μαρκετάκη συνθέτει μια καθοριστική ηθογραφία της ελληνικής κοινωνίας των 60s, μια πνιγηρή σκιαγράφηση ενός ψυχολογικά ραγισμένου κοινωνικού ιστού σε αναζήτηση εξιλέωσης.
Στους «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» (1978), ο Νίκος Παναγιωτόπουλος παρουσιάζει έναν κόσμο νοητικά γερασμένων, οκνηρών αρσενικών, όπου η μοναδική γυναίκα προσπαθεί να τους αφυπνίσει με μια θετική ενέργεια κίνησης και θέλησης.
Στη «Μανία» (1985), ο Γιώργος Πανουσόπουλος σκιαγραφεί το πορτρέτο της κεντρικής ηρωίδας παρουσιάζοντάς την σαν κάποια αχαλίνωτη, πανάρχαια θεότητα απαλλαγμένη από τις κοινωνικές της αλυσίδες, που ενσαρκώνει την προαιώνια πάλη ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο γήινο, στο ενστικτώδες και στο λογικό. Στο «Προξενιό της Άννας» (1972), ο Παντελής Βούλγαρης εξετάζει τις ταξικές δυναμικές, τις σχέσεις οικονομικής εξάρτησης, αλλά και τη θέση της γυναίκας σε μια εποχή όπου η ΑΘΗΝΑ αρχίζει να αποτελεί μοναδική διέξοδο, εκεί όπου το νέο ελληνικό όνειρο γεννιέται και πεθαίνει, εκεί όπου μοίρες καθορίζονται με ένα νεύμα.
