Η φράση του τίτλου ανήκει στον θρυλικό Ιταλό προπονητή Αρίγκο Σάγκι. Εκείνον, που στην παρουσίαση του βιβλίου «Μουρίνιο ο εξωγήινος» του Σάντρο Μοντέο, τόνιζε: «Ο Mou είναι μια μοναδική προσωπικότητα. Ένας άνθρωπος ευφυής και καλλιεργημένος, ωθούμενος από ένα πολύ ισχυρό εγώ και από μεγάλο πάθος για το ποδόσφαιρο. Διευθύνει αριστοτεχνικά τις ομάδες του, τόσο από ψυχολογική όσο και από άποψη τακτικής. Είναι ένας ηγέτης ικανός να βγάζει στην επιφάνεια τις πιο μύχιες ανθρώπινες δυνατότητες και να μεταδίδει σιγουρά και αυτοπεποίθηση στους πάντες». Ο Σάγκι τονίζει πως θα λείψει από την Ιταλία, καθώς έγραψε την παρουσίασή του μετά το σαρωτικό πέρασμα του Πορτογάλου από την Ίντερ, την οποία οδήγησε στο τρεμπλ το 2010 και έβαλε στην τροπαιοθήκη της το Κύπελλο του Πρωταθλητή Ευρώπης, που τόσο της είχε λείψει. Ίσως κι ο ίδιος να μην πίστευε πως θα επιστρέψει στο Campionato. Αυτή τη φορά με την ομάδα της πρωτεύουσας, που είχε ξεχάσει πώς είναι η ευρωπαϊκή διάκριση. Φιλώντας τη λύκαινα στη φανέλα και δείχνοντας σε όλους πως ο τρόπος του περνά ακόμα.
«Παρακαλώ μην με αποκαλείτε αλαζόνα, είμαι πρωταθλητής Ευρώπης και νομίζω πως είμαι Special One», είχε πει στη χαρακτηριστική φράση που του κόλλησε το παρατσούκλι που τον συνοδεύει από τότε. Το παρατσούκλι που έχει προκαλέσει χλεύη από τους επικριτές του, αλλά αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθινό για τις ομάδες που οδήγησε στο θρίαμβο.
Ζοσέ Μουρίνιο: Συλλέκτης τίτλων
Όπως την Πόρτο, στο ξεκίνημα της δόξας του. Πρώτα κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA, μετά Champions League, σε εκείνη τη μυθική διετία για τους «δράκους», η οποία έστρωσε το έδαφος για τη συνέχεια. Τρία πρωταθλήματα με την Τσέλσι στην Premier League, στην αυγή της εποχής Αμπράμοβιτς για τους Λονδρέζους. Η ευρωπαϊκή διάκριση που δεν ήρθε στους «Μπλε», συνέβη εκκωφαντικά το 2010 με την Ίντερ, σε κείνο το τρεμπλ που προαναφέραμε. Πήρε, ακόμα, και το πρωτάθλημα Ιταλίας την προηγούμενη σεζόν. Κι ύστερα επέλεξε τη μεγαλύτερη δοκιμασία που θα μπορούσε. Ανέλαβε τη Ρεάλ Μαδρίτης την εποχή της παντοκρατορίας της Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα. Τσαλακώθηκε, αμφισβητήθηκε, όμως οδήγησε τους Μερένγκες στο πρωτάθλημα του 2011-12, κάνοντας μάλιστα ρεκόρ βαθμών και γκολ.
Οι δύσκολες αποστολές συνεχίστηκαν στο Μάντσεστερ, στη Γιουνάιτεντ που έψαχνε τη χαμένη της αίγλη στην μετά-Φέργκιουσον εποχή. Πήρε μαζί της το Europa League, προσθέτοντας έναν ακόμα ευρωπαϊκό τίτλο στη συλλογή της. Από όταν έφυγε, οι «Κόκκινοι Διάβολοι» παραμένουν άτιτλοι. Κι έπειτα ήρθε η πρόκληση της Ρόμα. H συντριβή από την άσημη νορβηγική ομάδα Μπόντο Γκλιμτ με 6-1 και η επιστροφή στον χλευασμό. Ποιος φανταζόταν, αλήθεια, τον Οκτώβριο ότι η ομάδα του Ζοσέ θα βρει τα ψυχικά αποθέματα για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής; Eιδικά, όταν την ξανασυνάντησε στους «8» και έχασε 2-1 στο πρώτο ματς. Κι όμως, στη ρεβάνς η Ρόμα ήταν καταιγιστική, την απέκλεισε με ένα εμφατικό 4-0 και προχώρησε. Άφησε, έπειτα, εκτός τη Λέστερ και επικράτησε στον τελικό της Φέγενορντ. Με τον τρόπο του Μουρίνιο. Γλιτώνοντας αρκετές φορές από τον επιθετικό οίστρο των Ολλανδών.
Τα πέντε δάχτυλα της υπενθύμισης
Κι έπειτα, ύψωσε τα πέντε του δάχτυλα. Όχι για να μουτζώσει, αλλά για να θυμίσει σε όλους τα ευρωπαϊκά του τρόπαια. Διατηρώντας το απόλυτο σε τελικούς, έχοντας κύπελλα με τέσσερις διαφορετικές ομάδες και όντας μόλις ο τρίτος που σηκώνει κούπα σε τρεις διαφορετικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο πρώτος τίτλος της Ρόμα μετά από 15 χρόνια, το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία της, με εξαίρεση εκείνο το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων, το οποίο και η ίδια η UEFA πλέον δεν το θεωρεί μείζονα διάκριση. Στην Τσέλσι, έφερε πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια. Στην Ίντερ, Champions League μετά από 49 χρόνια. Τώρα ήταν η σειρά της «Αιώνιας Πόλης» να λικνιστεί στον ρυθμό του, στην πρώτη ιταλική διάκριση στην Ευρώπη μετά τη δική του τον καιρό που ήταν στην Ίντερ.
Τα δάκρυα του Ζοσέ μετά το τέλος του ματς αποδεικνύουν πως η δίψα του για ποδόσφαιρο και τίτλους παραμένει άσβεστη. Σύμφωνοι, το Conference League δεν έχει καμία σχέση με το Champions League, όμως παραμένει ένας ευρωπαϊκός τίτλος, για μια ομάδα που είχε ξεχάσει τι σημαίνει βάθρο. Για μια ακόμα ομάδα που μετατράπηκε σε πρωταθλήτρια υπό την ψυχολογική και τεχνική καθοδήγηση του τεχνικού που ξέρει πώς να κερδίζει τελικούς. Ήλθε, είδε και ενίκησε, σε μια ακόμα ξεχασμένη αυτοκρατορία, με τον δικό του τρόπο και σε μια εποχή που το στιλ ποδοσφαίρου του θεωρείται από αρκετούς ξεπερασμένο. Απέδειξε όμως ότι αυτό που μετρά είναι το πώς ο προπονητής μπορεί να χτίσει μια ομάδα ικανή να φέρει εις πέρας το πλάνο του στην εντέλεια, είτε αυτό αφορά κυριαρχικό ποδόσφαιρο, είτε μια βαθιά ρεαλιστική τακτική που δεν ξυπνά τον ενθουσιασμό στις κερκίδες. Απέδειξε πως είναι ο μαέστρος, όπως εξηγούσε πριν από χρόνια ο Σάγκι. Ένας νικητής που συνδέεται με τους «στρατιώτες» του, τουλάχιστον με αυτούς που έχουν τα ψυχολογικά προτερήματα να μπουν στο πλοίο του και να ταξιδέψουν μαζί τους μέχρι την Ιθάκη που οραματίζεται…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
